the truth untold | jjk

one.

Vanessa's pov

Νέα πόλη, νέα ζωή, νέο σχολείο

Αυτά τα τρία πράγματα επαναλαμβανονται στο κεφάλι μου εδώ και τρεις εβδομάδες. Δεν αντέχω άλλο, τελικά αυτή η μετακόμιση είναι μεγάλο βάσανο.

Τώρα όμως όλα θα αλλάξουν.

Θα βρω - ελπίζω - την οικογένεια μου και θα κάνω μια καινούργια αρχή.

"Κυρίες και κύριοι σας μιλάει ο πιλότος του αεροπλάνου. Σε λίγα λεπτά θα προσγειωθούμε στην όμορφη Σεούλ. Εύχομαι να έχετε μια υπέροχη μέρα και η διαμονή σας εδώ να είναι τόσο ωραία όσο και η πολη μας"

Δόξα το θεό φτάσαμε ασφαλής. Αντε να δούμε τι μας περιμένει...

[...]

Είχα τελειώσει πια με όλες αυτές τις διαδικασίες και ήμουν έτοιμη να βγω έξω από το κτίριο. Δεν πρόλαβα, όμως, να κάνω βήμα και έπεσε πάνω μου ένα αγόρι, ντυμένο από πάνω μέχρι κάτω στα μαύρα φορώντας μάλιστα μια άσπρη μάσκα με μαύρες λεπτομέρειες, αφήνοντας ακάλυπτα μονάχα τα μάτια του. Έπεσε με τόση φορά πάνω μου που κόντεψα να γκρεμιστώ. Ευτυχώς τα αντανακλαστικα μου ήταν γρήγορα και πρόλαβα να βάλω πίσω μου την μια απο τις τρεις βαλίτσες μου.

"Πρόσεχε που πας!" φώναξα.

Δεν είπε τίποτα απλά με έπιασε από τα χέρια με σήκωσε και έφυγε.

Μα καλά τι άνθρωποι υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο. Τι αγένεια. Άκου εκεί. Ούτε ένα συγγνώμη και τι ήταν αυτό με τα χέρια του; Με βούτηξε λες και ήμουν κάνα σακί. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Ομολογώ όμως πως το άγγιγμα του ήταν τόσο ζεστό και τρυφερό, σαν να ήθελε να ζητήσει συγγνώμη.

"Ακόμα δεν ήρθες και κάνεις και όνειρα. Δεν ζεις σε παραμύθι." σκέφτηκα.

Το γνωρίζω ότι δεν ζω σε παραμύθι και ούτε πρόκειται. Η ζωή μου εδώ δεν θα γίνει σαν μια απο αυτές τις γλυκανάλατες που διαβάζουμε στα βιβλία.

Όχι, όχι δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο και για αυτό είμαι απόλυτα σίγουρη.

Σηκώθηκα, συμμάζεψα τα πράγματα μου γιατί λόγω της σύγκρουσης διασκορπιστικαν δεξιά και αριστερά και κοιτάω το ρολόι μου στο κινητό "6 και τέταρτο" το απόγευμα. Ωχ έχω αργήσει ήδη ένα τέταρτο να πάω στη θεία μου. Ένα ταξί! Που έχει ένα ταξί;