Hayat gözünün önünde göremediklerinden ibaret oluyor bazen.Benim geleceğim aslında geçmişimde de olan bir adam da saklıymış.
Ben Güneş Aydın birlikte büyüdüğüm,her zaman hayranı olduğum adama şimdi aşığım...
Aileleri dost olan ,çocukluğundan beri...
Sabah kalktığımda evin sesiz olduğunu fark ettim.Telefonumu alıp saate baktım 11.20 ye geliyordu ben niye bu kadar uyumuştum ki.Telefonumu açıp bildirimlere bakmaya başladım annem ablamla birlikte pazara gittiğini ve kalkınca kahvaltı etmemi söyleyen bir mesaj atmıştı.Mesajlardan çıkıp whatsapp a girdim Demir mesaj atmıştı ve gruptan bir kaç mesaj vardı.Demirle olan konuşmaya girdim.
DEMİRCİĞİM
D:öğlen 12 gibi hazır ol Asmalı'ya geçelim.
Hadi be saat 11.30 ve 12 de gelecek.Apar topar yatağımdan kalkıp banyoya koştum işlerimi halledip dolaptan kıyafet aldım ve hızlıca giyindim.Hemen bir rimel bir ruj sürdüm saçlarımı topuz yapıp aşağı indim.Ağzıma masada bulduğum poğaçayı teptim tam o an zil çaldı.AHH süperdim be.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kapıya koşup açtım.Demir üzerinde beyaz tişörtü ve kot pantolonuyla manken gibi kaşımda duruyordu.Onu süzmeyi bırakıp ayakkabılıktan yazlık terliklerimi alıp giydim.Haziran sonuna yaklaşıyorduk ve havalar ciddili sıcaktı.Demir üstümü süzüp "günaydın" dedi.
"Günaydın"
"Yeni uyanmışsın belli kahvaltı ettin mi yoksa Asmalı'da bir şeyler atıştırır mısın?"
"Yedim ben bir şeyler"Demir ağzını açmıştı ki telefonum çalmaya başladı.Annem arıyordu.
"Efendim annecim"bir iç çekme sesi geldi ardından annemin ağlama sesi.
Annemin ağladığını anlamamla olduğum yerde durdum.
"Annecim ne oluyor iyi misin?"diye panik halinde sordum.Annem ağlayarak
"Annem kardeşine araba çarpmış hastaneden aradılar Güneşş yetiş annem Gökdenizime bir şey olmasın"
cümlenin başını duyduğum anda vücudumdaki tüm kan çekilmişti Demir bir şey anlamamıştı ve bana bakıyordu.Ama ben de ne olduğunu anlamamıştım annem hala konuşuyordu Demir bana sesleniyodu ama ben kalmıştım benim kardeşim hastanedeydi.Hızlıca kendime geldim
"Anne lütfen sakin ol geliyorum hemen"dedim.Demire döndüm
"Demir,Gökdeniz'e araba çarpmış hemen hastaneye gidelim"dedim
"Ne,tamam tamam güzelim sen sakin oluyorsun şimdi hemen gidiyoruz dön arabam bizim evin önünde"
koşarak Demirlerin evinin önüne geldik Neslihan teyze bizi gördü ve yanımıza geldi Demir ona bir şeyler söyledi,olayı anlattı büyük ihtimalle.Arabaya bindik ve ondan sonrası çok hızlı ilerledi.
Hastaneye gittiğimizde Gökdeniz ameliyattaydı annem koridor da kendini harap ediyordu,babam annemi teselli etmeye çalışıyor bir taraftan kendini tutmaya çalışıyordu,ablam bir köşede ağlıyordu ve yanında Kadir abi vardı .Kendimi hemen ameliyathanenin önüne attım ne yaptığımı bilmiyordum ve Demir benim hemen arkamdaydı.Koridorda bir oraya bir buraya yürümeye başladım.Bakıyordum ama görmüyordum ki kafamda bin bir düşünce geçiyordu.Gittikçe koridor kalabalıklaşıyordu bunu artan sesten anlıyordum.Kayla yanıma geldi hemen kızlar da arkasındaydılar
