Regaining Bonica's Love

Chapter 9

"Do you really have to leave?" I asked as I sat on the couch inside the guest room occupied by France.

Natigil siya sa pagligpit ng kanyang mga gamit at nakapamaywang na hinarap ako.

"Sad to say, I have to. Mom's going nuts about Dad having an affair with another woman. Imagine Bon, they're not youngsters anymore yet he managed to do such a thing. Nakakainis!"

Habang nakikinig sa mga sama ng loob na inilalabas niya, naisip ko na ngayong pansamantalang wala si France, mas kailangan ko pang pagtuonan ng pansin ang sarili ko. We don't know, I may give in to Marshall anythime soon which i find a bad timing sa panahon ngayon.

I have to make sure that he learned something from his past actions. Hindi pwedeng sa bandang huli, ako pa rin ang luhaan.

At yun nga, hindi ko na napigilan ang pag alis ni France. Later that day, mag isa siyang umalis ng bahay patungong airport. Sadyang hanggang sa labas ng bahay lang ako. Ni hindi ko man lang siya naihatid kasi ayaw daw niyang nakikita sa mukha ko na parang isang malaking kawalan ang pag alis niya.

Instead of acting strange outside, I chose to get inside and check on my early visitors.

Haynako.

"Nakabusangot ka? Ganyan ka ba ka apektado sa pag alis niya?" Bungad ni Marshall ng magkasalubong kami sa kitchen.

Naabutan ko siyang kumukuha ng mga chips.

"Pwede ba, mind your own business Vandross. Saka, feel at home ka yata ngayon?"

"Feel at home ba kamo? Well, actually hindi lang ngayon. Matagal na. Para saan pa at magiging parte na rin ako ng pamilya diba?" Sagot niya saka kinindatan ako.

Nailing na lamang ako.

I love your confidence boy! Ang tanong, hanggang saan ka nga ba aabot?

"Oh? Natahimik ka yata?" Tanong niya.

"Bakit? Required bang dugtungan ko lahat ng sasabihin mo?" Pagtataray ko.

Maiging pinagmasdan niya ako habang nakataas ang kaliwang kilay at may ngiti sa labi.

Ako naman na si tangang curious, napatingin rin sa kanya ng may pagtatanong sa mukha.

"Love, pahaw-"

"Anong sabi mo? Tangina mo ah!" Pagputol ko sa sasabihin niya.

Aba't mabilis gumalaw ang loko. Talaga lang ha, Love?

"Fine! Chill, okay? Pahawak nalang nga muna. Wag na wag mong bibitawan ha." Aniya saka pinaupo ako sa high chair at pinahawak sa akin ang chips at sa kabilang kamay naman ay ang maliit na pitcher.

"Bakit ba? Pwede namang-"

I was cut off with a kiss. Shit! Nagulat ako at muntikan ko ng mabitawan ang hawak kong pitcher. Mabuti nalang at nahawakan niya ang kamay ko.

I was about to push him away from me when he bit my lower lip making me whimper. He then leaned closer making our bodies touch. I got goosebumps and lost myself to him when he kissed me slowly. It's very soft that it's making me drown to it's calmness.

Wala akong nagawa nang unti unti nang naiiba ang aking sistema. Ngayon ay nararamdaman ko nalang ang aking sarili na humahalik sa kanya pabalik.

Kung kanina ay dilat na dilat ako sa gulat, ngayon ay nakapikit ako at dinaramdam ang bawat pag galaw ng kanyang labi.

His kiss is soothing. Very calm, no tongue just lips.

Unti unting bumibilis ang tibok ng puso ko. Parang mabibitawan ko ng hindi oras ang hawak ko kaya naman ay tumigil ako at gumalaw ngunit hindi natitinag si Marshall.

Sa muli ay nadala ako ng halik niya.

Natigil lamang kami ng marinig ang pagkakagalaw ng isang upuan.

There I saw my cousin tiptoeing her way outside.

I felt ashamed!

Ano nalang ang sasabihin ni Key? Na naglalandi ako? Shit!

"I'm really sorry. Pinilit ko naman talagang magdahan dahan pero hindi kinaya. Sige na, maghalikan na ulit kayo. I promise, I would not interfere again." Aniya habang makahulugang nakangiti.

The hell!

"It's not what you think Key." Agap na paliwanag ko.

"Asus! Wag ka ngang magdeny dyan. Wala namang masama no! Ano ka ba, para nakikipaghalikan ka lang eh! Hindi ko naman ipagkakalat eh."

Oh shit! Bakit ba kasi kailangan pang abutan ni Key yun?

It's just that, I'm not used to be seen kissing with someone.

Yun nga at umalis na si Key. Kasalukuyang pareho kaming nakatunganga ni Marshall dito sa loob. Walang nangahas na magsalita sa unang ilang segundo hanggang basagin niya ang katahimikan.

"You kissed me back, does that mean you also feel the same for me?"

Dahil sa tanong niya, agad na napatingin ako sa kanya.

Hindi pa rin humuhupa ang bilis ng tibok ng aking puso lalo na ngayong nakikita ko ang lambot ng kanyang mukha.

Very very unusual because he always look very intimidating.

"Don't assume anything Vandross. It's normal." Again, my words contradicted my feelings.

Hanggang sa hindi ko napapatunayang totoo ang sinasabi niyang may nararamdaman siya sa akin, I will never ever waver.

"Is that so Bon? Sige. I'll get along with your bidding. I guarantee that sooner or later, sa akin pa rin ang bagsak mo. No other guys especially that Lopez. Just me alone." He said confidently as if he's very certain about our ending.

I forced a laugh.

"Ano ka ba naman! Again, you're being confident like you already knew our ending. What a de javu. Diba ganito ka rin noon, ngunit anong nangyari, Key slipped away from you. Baka maulit, ingat ka sa pananalita mo."

His expression became dark but it was brought to normal when he closed his eyes and sigh deeply.

"It's not Keylanie that slipped away. It was you and let me get this straight, It's not gonna happen again because I know. I know too well, that even with your stonehearted expression and treatment, deep inside I still occupy a space in your heart." Aniya saka itinuro ang sa bahagyang dibdib ko.

Oh gosh! Self please wag kang magpadala sa pananalita niya.

You may later, but not today.

Masyado pang maaga.

Mahulog ka muna ng malalim sa akin at habulin ako bago ako magdesisyon kung tama na ba at paiiralin ko na ang sigaw ng puso ko o hindi.

You better learn and make it worth it Vandross. I may look stonehearted but I'm anticipating the actions from your words because whatever I do, It's still you. However, I learned to love myself a bit so note this, I won't give in fast.