Yᴏᴜ ᴄᴀɴ ᴄᴀʟʟ ᴍᴇ ᴅᴀᴅᴅʏ

#43

Ian's POV

"Είμαι έξι χρόνων και μπορώ να αποφασίζω μόνος μου για το τι θέλω να κάνω στην ζωή μου!"φώναξα στην μητέρα μου και ο μπαμπάς μου από πίσω με ενθάρρυνε.

"Και εγώ είμαι 24 ετών και αρχίζω να αναθεωρώ το γεγονός ότι δεν σε έδωσα για υιοθεσία."είπε και της έβγαλα την γλώσσα.

Ήξερα ότι δεν τα εννοούσε αυτά.

Στην πραγματικότητα ήταν πολύ αστεία όταν θύμωνε.

Οι ειρωνείες της είναι κάτι που σίγουρα έχω κληρονομήσει και σίγουρα θα χρησιμοποιώ για το υπόλοιπο της ζωής μου.

"Θα πάω μποξ. Πάει και τελείωσε."φώναξα.

"Ο μπαμπάς σου σε έβαλε να το πεις αυτό εε? Σας το έχω ξεκαθαρίσει, δεν θα πας να μάθεις μποξ. Υπάρχουν τόσα αθλήματα. Στίβος, γυμναστήριο, ενόργανη, χορός, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, μπάτμιντον, να μην τα πω όλα τέλος πάντων. Αυτό βρήκες?"φώναξε περπατώντας πάνω-κάτω και ο μπαμπάς μου με ενθάρρυνε να συνεχίσω.

"Εγώ θέλω μποξ! Μου αρέσει, θα γίνω φέτες και θα πηγαίνω και με τον φίλο μου. Εκείνου η μαμά τον άφησε. Εσύ γιατί δεν με αφήνεις?"είπα γκρινιάζοντας και με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της.

"Αν παραδεχτείς ότι ο μπαμπάς σου σε έπεισε να ασχοληθείς με αυτό το άθλημα ίσως το σκεφτώ."είπε πονηρά και κοίταξα τον μπαμπά μου που μου έκανε νοήματα.

"Μμμ...δεν...δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το θέλω εγώ και θα πάω."είπα και ο μπαμπάς μου χαμογέλασε.

"Εντάξει τότε η απάντηση μου είναι όχι."είπε και εκνευρίστηκα.

"Εντάξει ο μπαμπά μου έδωσε την ιδέα αλλά και ο κολλητός μου πάει οπότε θέλω να πάω και γω."είπα και με κοίταξε με ένα ικανοποιητικό χαμόγελο ενώ ο μπαμπάς μου με κοιτούσε απογοητευμένος.

"Προδοσία..."μονολόγησε μόνος του και η μαμά του έδωσε μια σφαλιάρα στο κεφάλι.

"Λοιπόν, επειδή είμαι καλόκαρδη, πανέξυπνη και αρκετά κουρασμένη για να το συζητήσω άλλο, σου υπόσχομαι ότι θα το σκεφτώ."είπε και άρχισα να χοροπηδάω.

"Ναι ναι ναι ναι ναι θα γίνω μποξερ!"φώναξα και στριφογύρισε τα μάτια της.

"Μπαμπά ποτέ θα πάμε να με γράψεις?"ρώτησα ανυπόμονα και εκείνος κοίταξε την μαμά.

"Την μαμά σου ρωτά."είπε και αναστέναξα.

"Μαμααα....?"είπα ναζιάρικα και ξεφύσιξε.