စပ္ျဖဲျဖဲ႐ုပ္နဲ႔ရိေပၚက
အေျဖလႊာအပ္ၿပီးဆရာေ႐ွာင္းကိုမ်က္လံုးတစ္ဖက္မွိတ္ျပသြားတယ္။
ဝမ္ရိေပၚကတကယ္ကိုအာေပတူး!
ေ႐ွာင္းက်န္႔အေပၚပဲကြက္ဆိုးေနတဲ့
မ်က္ႏွာ႐ူးလို႔လဲေျပာလို႔ရတယ္။
"ဘယ္လိုလဲ
ကြၽန္ေတာ္အျပစ္ေပးခံရမွာကိုစိုးရိမ္တယ္ေပါ့"
စာရြက္ေတြတစ္ထပ္လိုက္ကိုင္ၿပီး
ေရွာင္းက်န္႔ အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့
ေက်ာင္းမဆင္းေသးဘဲသူ႔ကိုေစာင့္ေနတဲ့ရိေပၚက အေနာက္ကလိုက္လာရင္းေမးတယ္။
"မေန႔ကငါ့ကိုထီးငွါးတဲ့အတြက္
ဒီေန႔မင္းကိုျပန္ကယ္ေပးလိုက္ရံုပဲ
အဲ့ေတာ့မင္းနဲ႔ငါေၾကၿပီ"
"ဟုတ္ပါၿပီ…အဲ့စာရြက္ေတြကြ်န္ေတာ့္ကိုေပး
ဆရာေ႐ွာင္းေလးေနလိမ့္မယ္"
ကမ္းေပးတဲ့ရိေပၚရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို
ေ႐ွာင္က်န္႔စာရြက္ကိုင္ထားလ်က္သားနဲ႔ပဲတြန္းထုတ္လိုက္တယ္။
"အပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔
ငါကေယာက်္ားေလး
ဒီစာရြက္တစ္ထပ္ေလာက္နဲ႔ဘာမွျဖစ္မေနဘူး"
ရိေပၚကအေလ်ာ့မေပး။
ေ႐ွာင္းက်န္႔အတင္းပိုက္ထားတဲ့ၾကားက
စာရြက္ေတြကိုဇြတ္ဆြဲယူတယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔လဲလူငယ္ဆိုေပမယ့္
ဆယ္ေက်ာ္သက္ျဖစ္တဲ့ရိေပၚကပိုအားသန္ေနတယ္။
ပိန္သြယ္တဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးက
က်စ္လစ္ေတာင့္တင္းတဲ့
ရိေပၚကိုေတာ္လွန္ႏိုင္ျခင္းမ႐ွိဘူး။
"ဆရာေ႐ွာင္း ဒီညအခ်ိန္ရလား
ညစာတူတူစားရေအာင္
ကြၽန္ေတာ္လာေခၚမယ္ေလ"
"မင္းနဲ႔ငါကညစာအတူစားရေလာက္တဲ့အထိမရင္းႏွီးဘူးထင္တယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့တစ္ဘဝလံုးတူတူေနသြားၾကဖို႔အထိအဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ"
ရိေပၚရဲ႕မေလးမစားစကားေၾကာင့္
ေ႐ွာင္းက်န္႔ သူ႔ကိုမ်က္လံုးျပဴးျပၿပီးဟန္႔တယ္။
ေ႐ွ႕ဆိုရံုးခန္းေရာက္ၿပီ။
တျခားဆရာေတြၾကားသြားရင္ျပသနာတက္လိမ့္မယ္။
"အားယိုး....ဆရာေ႐ွာင္း
ဘာလို႔အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာလဲ"
