ေ႐ွာင္းက်န္႔
မပြင့္ခ်င္ေသးတဲ့မ်က္လံုးကိုအတင္းျပဴးျပဲကာထ,လာရသည္။
အေၾကာင္းကား အိမ္ေ႐ွ႕ကဘဲလ္သံေၾကာင့္ပင္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ဒီဘဲလ္သံကိုၾကားတာ
ေလးငါးခါေလာက္႐ွိေနၿပီ။
ၾကည့္ရတာလီလီမ႐ွိဘူးထင္၏။
"ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔…"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ေျပာလက္စ စကားတို႔ေလထဲမွာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
သူျမင္လိုက္ရတာက မေတာ္လိုက္ရတဲ့ေယာက်္ားေလးရဲ႕မ်က္ႏွာႏုႏု…။
"ေကာ ကြၽန္ေတာ္"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ခ်က္ခ်င္းတံခါးျပန္ပိတ္လိုက္ေတာ့ဘဲလ္သံထပ္ထြက္လာျပန္၏။
ဂ႐ုမစိုက္ပါ။
ဆက္တိုက္ထြက္ေပၚေနတဲ့ဘဲလ္သံကိုလ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီးအိမ္ထဲျပန္ဝင္လာေတာ့
ထမင္းစားခန္းမွာထိုင္ၿပီး မနက္စာစားေနတဲ့လီလီကိုေတြ႔ရသည္။
လီလီကေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုျမင္သည္ႏွင့္ပါးစပ္ထဲထိ္ုးထည့္ေနတဲ့ေပါင္မုန္႔ေတာင္ လည္ပင္းထဲဘယ္လိုဝင္သြားသည္မသိ။
"အဟြတ္… ေ႐ွာင္းက်န္႔
ေဆာရီး အဟြတ္ဟြတ္"
မ်က္ရည္ေတြပါဝဲတက္လာကာ
မုန္႔နင္ေနတာကိုအေရးမစိုက္ႏိုင္၊
သူ႔အျပစ္သူသိၿပီး႐ွင္းျပေနတဲ့လီလီကို
ေ႐ွာင္းက်န္႔မသက္မသာၾကည့္လိုက္ၿပီးေရငွဲ႔ေပးလိုက္သည္။
"ေရအရင္ေသာက္ဦး"
ေရေသာက္ၿပီးတာနဲ႔လီလီကသြားျဖဲကာေမာ့ၾကည့္လာ၏။
"ငါ ရိေပၚဘြဲ႔ရၿပီးညစာအတူစားၾကတုန္းက သူ႔ဖုန္းနံပတ္ကိုယူထားလိုက္တာ ဟီး"
ဟုတ္သားပဲ။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ဒီတစ္ခ်က္ကိုေမ့သြားတာ။
ရိေပၚဘြဲ႔ရတုန္းက အကိုက်ဴးကပါတီအေသးစားေလးလုပ္ေပးတာေၾကာင့္
ေပက်င္းမွာပဲလုပ္ငန္းအေျခစိုက္ထားတဲ့လီလီ့ကိုပါလွမ္းေခၚလိုက္ေသးတယ္။
ဒီလိုသာဆိုသူရိေပၚလက္ကမလြတ္ေသးတဲ့သေဘာေပါ့။
"အဲ့ေတာ့ နင္ေခၚလိုက္တာေပါ့"
"ဟီးးး နင္ကလည္းျပႆနာတစ္ခုကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေျဖ႐ွင္းတာထက္ပိုေကာင္းတဲ့နည္းလမ္း႐ွိလားေျပာ"
