ေ႐ွာင္းက်န္႔ နဖူးေပၚကေခြၽးေတြကိုလက္ခံုနဲ႔သုတ္ရင္း ဘြဲ႔ဝတ္စံုႀကီးကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔မ,ကာ အုတ္ခံုေပၚေဆာင့္ေၾကာင့္တက္ထိုင္လိုက္သည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲအုပ္စုလိုက္ဓာတ္ပံု႐ိုက္လို႔ၿပီးၿပီ၊ တစ္ေယာက္ထဲလဲစိတ္ႀကိဳက္selfieေတြဆြဲၿပီးၿပီ။
ဟိုေတာက္တဲ့ေလးကအခုထိေရာက္မလာေသးဘူး!
ဝတ္ရံုႀကီးကေတာ္ေတာ္ပူေနၿပီမို႔ခြၽတ္ခ်င္ေနၿပီ။
ေက်ာင္းေပါက္ကိုတေမ်ွာ္ေမ်ွာ္နဲ႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတြ႔ရပါၿပီ...
အေမာတေကာနဲ႔ေျပးလာေနတဲ့ဝမ္ရိေပၚ။
လက္ထဲမွာလဲ သူ႔အတြက္လို႔ထင္ရတဲ႔ပန္းစည္းႀကီးနဲ႔!
"ဟူး...ေမာလိုက္တာ
ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီလား"
"သိပ္မၾကာပါဘူး တစ္နာရီေလာက္ပဲ"
ေနာက္ဆံုးစကားလံုးကိုမဲ့ရြဲ႕ကာေျပာလိုက္ေတာ့ ရိေပၚကရယ္သည္။
နဂိုအသားေဖြးလြန္းတဲ့သူက
ေျပးလာရတာေၾကာင့္ မ်က္နွာေလးကနီရဲလို႔ေနသည္။
တစ္မ်ိဳးေခ်ာေမာသည္ဟုဆိုရမလား။
"အလွဆံုးပန္စည္းကိုစပါယ္႐ွယ္ထုတ္ပိုးေနလို႔ပါဗ်ာ...
ေရာ့ ဘြဲ႔ရတာကိုဂုဏ္ျပဳပါတယ္ ေကာ"
အေခၚအေဝၚသည္ကမထူးဆန္းေတာ့။
ရိေပၚကအထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးမဟုတ္ေတာ့သလို ေ႐ွာင္းက်န္႔ကလည္းရိေပၚရဲ႕ဂိုက္ဆရာမဟုတ္ေတာ့တာမို႔...။
အခုခ်ိန္ကားအထက္တန္းအမွတ္စာရင္းေတြထြက္လာၿပီး ရိေပၚသည္
ေဆးတကၠသိုလ္တက္ဖို႔ေစာင့္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီး
ရိေပၚလက္ထဲကပန္းစည္းကိုေပြ႔ယူလိုက္ေတာ့ ရိေပၚကေခြၽးစိုေနတာေၾကာင့္နဖူးေပၚကပ္ေနတဲ့သူ႔ဆံပင္ေတြကိုသပ္တင္ေပးလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ေကာကခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ပိုေခ်ာေနတာပဲ"
"အဲ့ဒါေၾကာင့္မင္းဂုဏ္ယူသင့္တယ္
ငါ့လိုခန္႔ခန္႔ညားညားအကိုႀကီးတစ္ေယာက္ကိုရည္းစားေတာ္ထားရတာ"
မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ကိုပင့္ကာပင့္ကာျဖင့္
ေျပာလာတဲ့ေ႐ွာင္းက်န္႔စကားအဆံုးမွာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ႀကီးသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚဖိကပ္လာတဲ့ရိေပၚရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းအိအိ။
ေ႐ွာင္းက်န္႔မ်က္လံုးေတြျပဴးက်ယ္လာသည္။
