COUNTRYHUMANS OKULU =TAMAMLANDI=

/14/-SOVYET'İN ÖLÜMÜ-/14/

Rusmer: Bölüme başlamadan önce şunu söyliyim, gençler Sovyet ölmeden önce Rusya'nın kalpağı yok, Belarus ve Ukrayna'nın çiçekli tacı yok, Kazakistan'ın da atkısı yok.Bölümde bu bilgiler işinize yarayacak, bunları unutmayın...

DEVAM...

Babam bunları söyledikten sonra, ertesi gün sabah okula gitmek için kalktığımızda babam evde yoktu.Hastaneye kaldırılmıştı, bizi arayıp söylemişlerdi ve onun yoğun bakımda olduğunu söylemişlerdi.Ve asla gelmememiz gerektiğini de.Sanırım gerçektende bir sorunu vardı...Ardından bizi telefonla aradılar.

Rusya: Alo ? Hastaneden mi arıyorsunuz ?! BABAM NASIL !

Hepimiz Rusya'nın başında dikilmiş ne olduğunu merak içinde bekliyorduk.Rusya arayan doktor ile uzun bir konuşma yaptıktan sonra doktor ona ailemiz hakkında birkaç soru sordu.Ardından telefondan kısık bir sesle "Üzgünüm ama..." diye bir ses geldi.Bir tek bunu hatırlıyorum.Çünkü gerisinde birden bire yere düşen Rusya'yı kaldırmaya çalışıyorduk,paniklemiştik.Evet, babam ölmüştü...Ve babama küçüklükten beri en düşkün olan kişi abimdi, Rusya.

Sürekli beraber oyunlar oynarlardı, sürekli bir yerlere giderlerdi.Evet babamı bizde çok seviyorduk ama küçüklüğümüzden beri babamla en çok vakit geçiren ve ilgilenen kişi Rusya olmuştu.Sebebini pek bilmiyoruz...Rusya'nın her zaman sevgiye ihtiyacı oldu, babamı çok severdi bu yüzden tek arkadaşı o gibi hissederdi, bir de biz...Babamın kalpağını alıp kafasına takardı.Ve kalpak ona çok büyük gelirdi  ve kafasından düşerdi, daha sonra kahkahalara boğulurdu.Bu yüzden o kalpağı takarak evde bizi güldürmeyi hep başarmıştı abim...Aslında bizden çok da büyük değildi, hepimiz aynı sınıfta ve aynı seviyedeydik ama...Abim bizden 8 ay büyüktü.O yüzden ona küçükken bile abi demeye alışmıştık.Ve sürekli bizi kollamasının ve bize bu kadar çok önem vermesinin nedeni de bir gün babamızı kaybedeceğimizi bilmesiydi.

Sürekli bu acı gerçeği düşünüp dururdu; babam bir gün ölücek diye.Abim babamı çok severdi.Yani küçükken niye bilmiyoruz ama Rusya'nın çok da arkadaşı yoktu, hepimiz okuldan geldiğimizde anılarımızı anlatırken o susardı ve babama "Ne zaman oyun oyanayacağız babacığım ?" diye sorardı, sorarken gözleri parlardı.Veya bazenleri yolsa köpek gördüğümüz zaman o küçücük kollarını açıp babamın önünde dururdu ve ona "Seni koricam babacığım" dedi ve sonra gülümserdi.

Rusya telefonda doktorun dediği şeyi duyunca, ilk tepkisi şu olmuştu:

-N-ne...

Kısacası Rusya bu haberi alınca az önce anlattığım bu anılar onun gözlerinin önünden bir film şeridi gibi geçti.Ve ne olduğunu bile anlayamadan ağlamaya başladı, telefon eliden düştü, ve daha sonra birden yere düştü.

Hepimiz Rusya'nın başında onu ayıltmaya çalışıyorduk.Ve sonunda uyandı.Uyandığında bizden istediği tek şey...

Rusya: VOTKAAĞĞĞ

Kazakistan: Bak çok içmemelisin abi, babam hep ne der bilirsi-

Rusya: BANA VOTKA VER DEDİM KAZAK

Pekala Kazakistan korkmuştu sanırım, Rusya'yı hiç böyle görmemiştik.Aradan baya uzun bir zaman geçti.Hepimiz hala daha olanlara inanamıyorduk.Babamız ölmüştü ve biz, tek başımıza kalmıştık...Korkunçtu..Saatlerce konuştuk ve okula gitme vakti gelmişti.Hepimiz hazırlanmıştık,Rusya dışında...

Ben: Hadi Rusya, kalk okula gidiyoruz.

Rusya etrafında votka şişeleriyle beraber duvara yaslanmış ve gözleri ağlamaktan şişmişti.Cevap vermeye çalıştı:

-B-ben gelmicem...Siz gidin

Belarus: Emin misin ?

Rusya: E-eminim, lütfen gidin...Yalnız kalmam gerekiyor.

Kazakistan: Pekala...Hadi çocuklar çıkalım...

Hepimiz: Peki...

Belarus, ben ve Kazakistan evden çıkmıştık.Okula gittik,Rusya ise bugün evde kalmayı tercih etmişti...

O sırada Evde Kalmak İsteyen Rusya'nın Gözünden

Evdeydim ve kendi kendime babamla olan anılarımı anlatıp duruyordum.Ama boş bir duvara anlatıyordum adetâ...Ve daha sonra babamın dün bize söylediği şey aklıma geldi: Hepinize bir gün birşey vereceğim, o gün öldüğüm gün olucak...

Demek ki babam hepimize kendi eşyalarından birini bırakmıştı.Bana ne bıraktığını merak ediyordum.

Koşarak odama gittim ve telaşla odamın kapısını açtım, masamda bir not duruyordu.Ve yanında da babamın kalpağı...

DEVAM EDECEK....

534 Kelime