199 Letters (Translation)

Hoofdstuk 11

Weken gingen voorbij in nog geen oogwenk, en Harry was ontslagen uit het ziekenhuis. Hij was constant bij de jongens en werd in de gaten gehouden. Liam vond het tijd voor Harry om Louis z'n graf te bezoeken. Al de jongens zouden met hem meegaan, Liam, Zayn, Niall, Harry's moeder Anne en zelfs Louis' moeder Johanna. Harry had vermeden om de 200ste letter te lezen. Hij wilde wachten tot hij zeker wist dat hij er klaar voor was om hem te lezen. Het ging beter met Harry, maar hij was nog niet op z'n best. Hij had nog steeds amper het huis verlaten en hij hoorde nog steeds stemmen in z'n hoofd, maar hij kon ze in ieder geval soms wegdenken. Het waren niet echt stemmetjes, het was meer een specifieke stem. Louis stem. Het was kalmerend. Het vertelde Harry dat hij beter was zo, dat hij niet meer in pijn zat, hij was blij. Het maakte Harry blij dat Louis geen pijn meer had.

Het was vreselijk koud buiten en de regen hielp niks. Harry deed z'n gympen, joggingbroek en trui aan, de normale outfit van Harry. Liam keek hem aan.

"Je gaat naar Louis in een joggingbroek en een trui?" Vroeg hij.

Harry keek naar Liam en fronste.

"Wat is er mis mee?"

"Zou je niet iets netters aandoen bij je eerste bezoek?"

Harry denkt er even over na, en besluit een donkere broek aan te doen met een zwart shirt. Hij keek naar Liam voor de goedkeuring, en Liam lachte en knikte. Liam gooide z'n arm over Harry's schouder. Harry kromp even ineen, en relaxte toen. Liam zuchtte. Harry kon er fysiek er wel weer beter uitzien, maar mentaal was hij alles behalve dat. Hij kromp ineen zodra hij fysieke contact had met iemand. Hij is heel vaak alleen op z'n kamer, slapend of drinkend. Harry en Liam lopen door de gang de kamer in, en Harry stopte met adem halen, en voelde de paniek opkomen. Normaal kon hij met mensen makkelijk opschieten, maar de laatste tijd kan hij zich niet met meer dan drie mensen om zich heen bevinden. Voor hem stonden Liam, Zayn, Niall, Johanna en Anne. 5 mensen, 6 inclusief hemzelf. Het voelde alsof alle ogen op hem gericht waren, diep in z'n ziel starend. Harry deed z'n tanden op elkaar en lachte. Hij keek Johanna aan en voelde de pijn in z'n borst opkomen. Hij voelde tranen opkomen, maar probeerde de brok in keel weg te slikken. Het was de eerste keer dat hij Johanna had gezien in een lange tijd. De laatste keer dat hij haar gezien had was anderhalve week voordat Louis z'n leven had genomen. Johanna leek op een breekpunt te staan, maar alsnog te lachen. Haar huid was bleker dan hij het zich had herinnerd, en ze had wallen onder haar ogen, en was zelfs misschien nog afgevallen.

"Ben je klaar om te gaan?" Zei Niall.

"Ja." Fluisterde Harry.

De groep liep naar buiten, en Harry keek naar de lucht. Het was donkergrijs, met kleine beetjes blauwe lucht die door de wolken heen te zien waren. Het deed Harry denken aan Louis z'n ogen wanneer hij verdrietig was. Ze werden dan donkerblauw, met beetjes lichtblauw, net zoals de lucht vandaag. Het regende en dat liet Harry z'n jas dichter om zichzelf heenslaan. Hij hoorde de stemmen weer fluisteren, maar probeerde ze uit te sluiten. Vandaag ging niet over hem, maar over Louis. Hij ging zitten in de taxi, en deed z'n oortjes in, en begon te luisteren naar z'n favoriete liedje op het moment: Little Talks, van Of Monsters And Men.

Hij deed z'n ogen dicht, en rustte z'n gezicht tegen de ruit, en voelde de kou ervan tegen z'n huid, en lachte. Omdat hij de laatste weken amper had geslapen, was hij in een minuutje vertrokken. Hij werd wakker gemaakt door Johanna die hem wakker schudde. Z'n ogen gingen open, en hij keek haar aan, en lachte.

"We zijn er Harry." Fluisterde ze.

"Is Louis hier?"

Johanna's gezicht vertrok, terwijl ze de jongen aankeek, die half lach te slapen, z'n groene ogen vol hoop. Ze wreef over z'n arm, en hielp hem uit de auto. Harry keek uit het raam, en kwam weer terug bij de realiteit; hij herinnerde zich weer dat ze hier waren om Louis' graf te bezoeken. Opeens voelde hij z'n maag omdraaien, en hij fluisterde tegen Johanna.

"Jo, ik ben bang.. Ik wil niet weer huilen, ik heb al een tijdje niet meer gehuild." Z'n stem was bijna geluidloos.

"Het is oke Harry, we zijn hier allemaal om je te helpen." Ze gaf hem een kus op z'n wang.

Harry zag iets dat om Johanna haar nek zat. Het was Louis' ketting die hij altijd stiekem droeg. Harry voelde het prikkende gevoel in z'n ogen voor hij het wist. Hij knipperde een paar keer om te tranen terug te houden, en hield de hand van Louis' moeder vast.