The office

-5-

Er is alweer een maand voorbij als ik de parkeergarage van Colart binnenrijdt. Net zoals vrijwel iedere dag loop ik langs Sasha om een praatje te maken en stap ik de lift in om naar mijn kantoor te gaan.

Zodra ik het kantoor binnenkom lopen hangen er overal slingers door de ruimtes. Zou er iemand jarig zijn? Dan zie ik Dina staan en loop meteen naar haar toe.

'Is er iemand jarig vandaag?' vraag ik aan haar en bekijk de versierde ruimte nog eens goed.

'Ja, de baas is jarig vandaag!' zegt ze blij en blaast nog een ballon op.

'De baas is jarig! Maar ik heb helemaal geen niks om te geven', zeg ik in paniek. Hoe heb ik dit niet kunnen weten? Heeft het in mijn agenda gestaan? Heb ik er gewoon helemaal overheen gekeken?

'Maak je geen zorgen. We hebben altijd een gezamenlijk cadeau en jouw naam staat er ook bij.' Een gevoel van opluchting verlaat mijn lichaam. Ik zou het echt niet kunnen maken om met lege handen aan te komen. Dat is echt niks voor mij.

Op het moment dat meneer Reddin binnen komt lopen begint iedereen lang zal hij leven te zingen. Hij verschiet een beetje en lacht naar alle mensen.

'Dankjewel allemaal,' zegt hij met een lach en sommige collega's lopen naar hem toe om hem een hand te geven inclusief Harry. 'Omdat ik jarig ben trakteer ik natuurlijk. Dus ik heb voor jullie alleen een heerlijke lunch geregeld. En er is taart natuurlijk! Dat mag uiteraard niet ontbreken!' Iedereen klapt en meneer Reddin loopt door de menigte die hem nog de hand schudden naar zijn kantoor. De rest van de collega's doet hetzelfde en ik dus ook.

Er staat vandaag niet zoveel op de planning dus ik kan mooi aan het project werken wat ik moet managen.

De lunch begint om één uur en als ik op de klok kijk zie ik dat ik nog een half uurtje heb om door te werken. Ik ben zo blij dat ik aan mijn eigen opdrachten kan werken voor het bedrijf waar ik altijd al voor had willen werken. Toen mijn eerste week voorbij was had ik wel al het idee dat ik redelijk gesetteld was. Ik kon de meeste dingen wel vinden en wist wel een beetje hoe ik vooruit moest komen. Iedereen is zo behulpzaam en ik hoef ook niet bang te zijn om iets te vragen.

Als het halfuutje voorbij is loop ik langs het kantoor van Harry en lopen we samen naar de lunchroom. Heel de ruimte is al vol met mensen en er staat een buffet van wel zes tafels lang. We sluiten achteraan in de rij en lopen zo langs het buffet. Alles wat je maar kan bedenken als lunch kan je pakken. Kleine sandwiches, belegde broodjes, soep, rijk gevulde pasteitjes, yoghurt met granola, voor ieder wat wils en natuurlijk als kers op de taart, de taart. Heerlijk!

Als de meeste mensen aan tafel zitten staat meneer Reddin op om een speech te geven. Hij bedankt daarin alle collega's en hoopt met ons te kunnen werken tot dat hij met pensioen gaat. Als die speech klaar is wordt er geklapt en gejuicht. Harry staat op en loopt naar meneer Reddin. Hij gaat naast hem staan zodat hij iedereen goed kan zien.

'Nou wil ik ook nog iets zeggen,' zegt hij terwijl hij een arm om meneer Reddin slaat. Is hij zo close met meneer Reddin?

'Zeg het maar mijn jongen,' lacht hij en slaat zijn arm ook om hem heen.

'Allerbeste pa...' begint hij. Pa? Je gaat toch niet zeggen dat Harry de zoon is van meneer Reddin? Dan schiet het me wel te binnen dat ze allebei Reddin heten. Daar had ik nooit bij stil gestaan. Ik dacht dat het gewoon puur toeval was of dat het verre familie was. 'Je mag dan al wel 62 zijn maar dat wil niet zeggen dat je al oud bent.' Meneer Reddin begint te lachen en aantal andere collega's ook.

'Nou zeg, dat is een compliment,' lacht hij verder.

'Je bent een super baas en een top vader. Mogen er nog vele succesvolle jaren komen bij Colart!' Hij heft zijn glas samen met zijn vader en de rest doet hetzelfde.