The Heiress In Disguise

PROLOGUE

THIRD PERSON POV.

Darkness surrounded the whole forest and coldness giving him goosebumps.

One man covered with blood and bruises is running inside the forest, his shaking and keep looking at his back as if death was coming after him.

He run faster when someone accidentally bump him, and shock was written on his face when he recognized the person. It's one of his bestfriends.

The two of them were so happy.
They're alive, even tho their whole body was covered in blood and bruises. When suddenly, they hear a familiar voice shouting their name.

They ran towards the place where the familiar voice came from and felt relieved, because it's one of his friends. Mabilis na niyakap nila ito na agad namang ginantihan ng babae.

"We need to find them, we really have to leave this place." natatarantang sabi ng babae na halata mong nanghihina na at kinakapos na ng hininga.

"We can't fight them, naghihina na tayo. Hanapin muna natin yung iba para maka alis na tayo." hinihingal na sabi ng isang lalaki habang akay-akay ang nanghihinang babae.

Tumango naman ang isa kaya nagsimula nanaman silang maglakad. Ilang minuto lang ay nakakita sila ng mga bakas ng sapatos kaya sinundan nila ito, kahit na walang kasiguraduhan na mga kaibigan nila ang nag may ari nito.

Ngunit tila gusto na ng hangin na magkita sila, dahil sa mga bakas ay nakita na rin nila ang mga nawawala nilang kaibigan.

Paalis na sana sila ng makita sila ng mga lalaking humahabol sa kanila.

Group of men while their clothes are cover with dry blood.

Mabilis na pumunta sa harapan ang mga lalaki at humanda para protektahan ang mga babae.

* * *

HIS POV.

"Anong kailangan nyo?" malamig na sabi ko. Tumawa naman ang mga lalaking nakaitim pero nanatili lang akong blanko.

"Ang buhay mo," napakunot naman ang noo ko ngunit nanatiling seryoso ang ekspresyon kahit nauubusan na ako ng dugo dahil sa mga sugat ko.

"Sinong nag utos sa inyo?" natawa naman sila sa tanong ko na parang isang malaking joke lang ang sinabi ko and it makes me more furious.

"Bakit ko sasabihin sayo? Close ba tayo?" sabi nito dahilan para tumawa ang mga kasamahan niya.

"Just tell us," madiing sabi ko dahil nagsisimula na rin akong mainis at kumirot ang mga sugat ko. Psh not now.

"Siraulo pala ito pre eh, sinabi nang hindi namin sasabihin, ang kulit," tumawa nanaman sila dahilan para mainis ako lalo.

"Then you leave me no choice," mabilis akong sumugod sa kanila pero nagulat nalang ako ng makitang hawak na niya ang kamay ko.

"Hindi kami mga mahihinang hunter bata, wag mo kaming mamalitin, baka magsisi ka," sabi nito at tumawa ulit. Sinubukan kong suntukin ulit siya pero dahil sa matinding sugat at pagdurugo ng braso ko ay hindi na ako masyado makakilos.

"Bata, kung ako sayo sumuko kana. Kung ayaw mo namang madamay ang mga kaibigan mo, mamili ka na lang," umayos naman ako ng tayo at tumingin sa kanya.

"And why would I believe you?" kibit balikat naman siyang tumingin sakin. This heartless hunters doesn't keep their words.

"Bibigyan na nga kita ng choices e, ayaw mo ba?" nagpapaka inosenteng sabi nito. Damn this man! Siya rin ang dahilan kung bakit kami nandito at nakikipaglaban kay kamatayan ngayon.