Περιπλανώμενη στο Όνειρο

Πρόλογος

       … Και κάπως έτσι βρέθηκα κυνηγημένη. Να τρέχω ανάμεσα στα δέντρα αναζητώντας καταφύγιο. Τα δέντρα που τόσο αγάπησα και είχα προστατέψει, σε ένα δάσος που για τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής μου ήταν κάτι παραπάνω από σπίτι για εμένα... Ποιος να το περίμενε. Στο ίδιο μου το σπίτι να βρίσκομαι κυνηγημένη για κάτι που άλλοτε ήταν φυσιολογικό...Οι δρασκελιές μου ήταν μεγάλες, γρήγορες αλλά βαριές. Ένιωθα ότι σε κάθε βήμα που έκανα θα κατέρρεα. Όμως η αίσθηση για επιβίωση ήταν γερά χαραγμένη μέσα μου. Έπρεπε να κρατηθώ λίγο ακόμα...Το λευκό φόρεμα μου είχε μουσκέψει από τη βροχή και είχε πάρει ένα περίεργο χρώμα. Κάτι μεταξύ πορτοκαλί και κόκκινο στον πυρήνα. Σημειωτέων αυτό ήταν το αίμα από την πληγή που είχα στη μέση του στήθους μου...Θα έλεγε κανείς πως με τέτοιο χτύπημα θα πέθαινα ακαριαία όμως η τύχη; ή κάποια άλλη δύναμη με άφησε να ζήσω...Να ζήσω...για όσα λεπτά ή ώρες μου έμεναν...

 

            Κοντοστάθηκα να πάρω μια ανάσα δίπλα σε ένα δέντρο. Από ανάσα ανακούφισης που την περίμενα, μόνο πόνο μου προκαλούσε. Έγειρα το κεφάλι μου μπροστά για να ελέγξω την πληγή. Όπως το φοβόμουν...η πληγή άνοιγε όλο και περισσότερο. Πλέον δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν το κόκκινο πάνω στο φόρεμά μου ήταν από το αίμα ή από τα μαλλιά μου που έπεφταν κάτω από το στήθος μου. Σήκωσα αργά το κεφάλι μου και είδα τη λίμνη που ξεπρόβαλε πίσω από κάτι δέντρα. Τη λίμνη που μόνο ζωή μπορούσε να μου δώσει. Είχε έρθει ο καιρός να της επιστρέψω την χάρη...

 

           Περπάτησα αργά προς εκείνη. Ήταν γαλήνια. Τα νερά της είχαν αυτό το εξοκοσμικό μπλε χρώμα που αμέσως αγαλλίαζε την ψυχή όποιου την κοιτούσε. Η βροχή είχε σταματήσει και τα σύννεφα είχαν αρχίσει να φεύγουν. Πίσω τους άφηναν το φως του φεγγαριού να αγγίζει την επιφάνεια της λίμνης, δίνοντας της ένα μαγευτικό και συνάμα λυπημένο αίσθημα. Ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι τα χλωμά μάγουλά μου να μουσκεύουν. Ήταν η βροχή; Μα τι σκεφτόμουν...αυτή είχε ήδη σταματήσει. Μου πήρε δύο λεπτά να συνειδητοποιώ ότι τα μάτια μου δάκρυζαν στη θέα της Καθώς έφτασα στο νερό πήρα άλλη μια ανάσα. Ο πόνος γινόταν όλο και πιο οξύς αλλά σαν να ήμουν μαγεμένη παραμέρισα την αίσθηση του πόνου και μπήκα μέσα στη λίμνη.

 

          Καθώς ξάπλωσα ανάσκελα άφησα το ρεύμα του νερού να με πάει στη μέση της λίμνης. Τα μάτια μου στράφηκαν προς την Σελήνη. Το φως της ήταν τόσο έντονο που έκανε το καστανό χρώμα των ματιών μου να λάμπει με ένα αχνό γαλάζιο χρώμα. Ήταν πανέμορφη στον σχεδόν ξάστερο ουρανό. Σιγά σιγά ένιωθα τα άκρα μου να βαραίνουν. Η δύναμή μου άρχισε να με εγκαταλείπει... Ο πόνος στο στήθος μου άρχισε γίνεται αφόρητος πια. Τόσο που δεν μπορούσα να μιλήσω παρά μόνο να χαμογελάσω...Λένε πώς το φως που στέλνει ο Ήλιος στη Σελήνη και ανακλάται στη Γη, είναι ο δίαυλος επιστροφής των χαμένων ψυχών, που είχαν πάει στον Ήλιο. Άραγε με την δική μου ψυχή τι θα γινόταν...

      Για λίγες στιγμές είδα στην επιφάνεια της Σελήνης κάποιες από τις σκηνές και τα πρόσωπα που με σημάδεψαν. Είδα και εκείνον...Τον άνθρωπο που για χάρη του, βρισκόμουν τώρα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο...Χαμογέλασα θλιμμένα...Όχι από πικρία που εξαιτίας κάποιου άλλου βρισκόμουν στην κατάσταση που βρίσκομαι τώρα. Όχι...Αλλά που τον είχα συγχωρήσει από την πρώτη κιόλας στιγμή της προδοσίας του..."Θα σε συναντήσω σύντομα..." είπα μέσα από τις σκέψεις μου καθώς έκλεινα τα μάτια μου και ξαφνικά ένιωσα να αιωρούμαι μέσα σε ένα νεφέλωμα που με οδηγούσε στη Σελήνη...