Vladimir (Voltooid)

Hoofdstuk 16

Ik werd wakker met een bonkende hoofdpijn. Verward keek ik om me heen. Ik ging iets verzitten en merkte toen dat mijn handen vastgebonden zaten boven mijn hoofd. Meteen wist ik weer waar ik was en wat er gebeurd was. Valeria had ons verraden!

Ik keek het balkon rond, maar ik was helemaal alleen. Ik draaide mijn nek zo zodat ik net tussen de spijlen van het hekje naar beneden kon kijken of ik daar iemand zag. Ook daar was alles verlaten.

Zuchtend keek ik weer voor me uit. Ik had geen idee hoelaat het was of hoelang ik hier nog zou moeten blijven zitten. Afgezien van de grote kroonluchter in het midden van de zaal, brandde er nergens licht. Dit zorgde ervoor dat het best donker was op het balkon. Hierdoor wist ik dat het in ieder geval nog geen ochtend was. 

Ik tilde mijn hoofd zover mogelijk naar achteren en keek omhoog of ik mijn vastgebonden handen kon zien. Ik kon mijn handen niet zo heel goed zien in het donker, maar toch goed genoeg om te zien dat ik de knopen in de touwen niet zomaar los zou krijgen. Maar toch moest ik het proberen. Ik moest hier weg zien te komen en snel ook. 

Ik peuterde met de nagels van mijn rechterhand aan het touw om mijn linkerpols, maar er was geen beweging in de touwen te krijgen. Ik was zo geconcentreerd bezig, dat ik niet meer op mijn omgeving lette. Ik schrok me dus ook half dood toen Dimitri opeens voor me stond. 

Lachend ging hij op zijn hurken zitten en ruw pakte hij mijn gezicht beet met zijn rechterhand. 'Zo, zo. Denk je nou echt dat je los kunt komen en kunt ontsnappen?' Hij streelde met zijn wijsvinger langs mijn kaak. Ik probeerde mijn gezicht weg te trekken, maar dat lukte niet. 

'Snap je dan niet dat we nog een verassing voor jou hebben, prinsesje. We hebben je niet voor niks op deze ereplaats gezet. Vanaf hier kun je de hele zaal overzien, dus je zult het spektakel zo meteen heel goed kunnen zien.'

Hij kwam met zijn gezicht steeds dichterbij.  Zonder er bij na te denken, spuugde ik hem recht in zijn gezicht. Ik zag hoe hij even verstijfde en hoe zijn ogen donkerrood kleurden. Opeens sloeg hij me hard in mijn gezicht. Doordat ik de klap niet verwacht had, kwam hij nog harder aan. 

Ik knipperde tegen de tranen die ik langzaam op voelde komen. Ik was geen klein meisje dat nergens tegen kon, dus ik zou zeker niet gaan huilen. Ik keek Dimitri vol haat aan, maar schrok van de vreemde blik in zijn ogen. Toen realiseerde ik pas dat er iets warms uit mijn neus liep. Ik had een bloedneus!

Dimitri staarde stoicijns naar het bloed dat uit mijn neus liep. Tergend langzaam tilde hij zijn hand op en veegde hij met zijn wijsvinger onder mijn neus langs, waardoor er bloed op zijn vinger zat, waarna hij zijn vinger aflikte. Ik keek het vol afschuw aan en voelde een vreselijke misselijkheid opkomen. 

Dimitri keek me opeens recht aan en duwde toen zijn gezicht in mijn hals. Hij schraapte met zijn tanden over de huid van mijn hals. Ik kreeg het ijskoud. Was dit dan hoe ik aan mijn einde zou komen? Ik sloot mijn ogen en probeerde rustig te blijven ademen, terwijl ik wachtte tot Dimitri mijn hals zou doorboren met zijn tanden. 

Ik kon het niet laten om te zuchten van opluchting toen hij zich weer terugtrok en mij grijnzend aankeek. 'Ik denk dat we hier nog maar even mee wachten tot vanavond. Je mag natuurlijk het spektakel van zo meteen niet missen.' Met die woorden stond hij op, pakte hij een stuk tape en plakte die op mijn mond. 'We willen natuurlijk niet dat je je vriendje zo meteen waarschuwt, als hij door die deur daar naar binnen komt.'

Dimitri wees met zijn vinger naar de grote deur aan het einde van de zaal. 'Ik wilde het eigenlijk een verassing houden, maar ik zal je nu toch maar vertellen wat er over een paar minuten gaat gebeuren.' Hij keek me spottend aan, ik keek met een blik vol haat terug. 

'Over een paar minuten komen Valeria en mijn dierbare neef Darius door die deur naar binnen. Valeria heeft namelijk gezien dat wij jou hier naar binnen hebben gebracht en Darius vertrouwt haar, dus hij zal haar blindelings volgen.'

Dimitri pakte een grote kruisboog van een tafeltje dat tegen de muur stond en ging verder: 'Nu komt het leuke deel. Ik sta hierboven met dit mooie wapen, zodat ik, zodra Darius in het midden van de zaal is, deze mooie pin recht door zijn hart kan schieten.' Hij hield een grote houten pin omhoog. 

'Is dat geen leuk plan? En omdat jij onze speciale gast bent, krijg jij het beste uitzicht.'

Woedend trok ik met mijn handen aan de touwen. Het enige resultaat was dat het touw diep in mijn polsen sneed. Wanhopig stelde ik vast dat ik mezelf nooit los zou kunnen krijgen. Wat moest ik doen? 

Net op dat moment ging beneden de grote deur open. 'Ik zag dat ze haar hier naar binnen brachten.' Valeria's heldere stem galmde door de grote ruimte. Ik zag door het hekwerk dat ze samen met Darius naar binnen kwam. Er ontsnapte een traan uit mijn ooghoek. Mijn lieve Darius liep recht in de val en ik kon hem niet tegenhouden.