Vladimir (Voltooid)

Hoofdstuk 17

Nog één keer probeerde ik de touwen los te krijgen, maar weer kreeg ik er geen beweging in. Ik wilde het gebeuren beneden niet zien, dus staarde ik verslagen naar mijn vastgebonden polsen. Opeens bleef mijn blik hangen aan de bovenkant van de ijzeren tralie van het hek, waar mijn handen aan vastgebonden waren.

Ik kon het bijna niet geloven en knipperde een paar keer met mijn ogen, maar het was echt waar. De tralie was aan de bovenkant kapot. Hij was losgeraakt van de reling en als ik mijn handen daar zou kunnen krijgen dan zou ik het touw van de tralie af kunnen krijgen. Ik wilde geen tijd verliezen en rekte me uit om mijn handen zo hoog mogelijk te krijgen.

Het koste een immense inspanning, maar ik wist mijn handen op de goede plek te krijgen. Ik raakte even in paniek toen het touw daar bleef haken, maar na een paar harde rukken schoot het touw opeens los. Ik ademde even diep in van opluchting. Mijn handen zaten nog steeds aan elkaar vast, maar ik kon nu in ieder geval wel weg van mijn plaats.

Geruisloos duwde ik mezelf op mijn knieën, om vervolgens op te staan. Ik wankelde even, doordat de spieren in mijn benen helemaal verstijfd waren. Schichtig keek ik naar Dimitri, maar die was zo geconcentreerd op wat hij aan het doen was, dat hij helemaal niet op mij lette.

Ik probeerde een strategie te bedenken om hem aan te vallen, maar ik kon niet goed nadenken en ik had bijna geen tijd meer.

Ineens herinnerde ik me de houten staak die ik voor de zekerheid onder mijn kleren had verstopt. Die moest er als het goed is nog steeds zitten. Onhandig haalde ik de houten pin tevoorschijn en keek er even naar.

De stemmen van Valeria en Darius klonken nu opeens heel dichtbij. Ze waren al bijna in het midden van de zaal. Ik zag hoe Dimitri de boog spande en klaar stond om te schieten.

Ik verzamelde al mijn moed, verstevigde mijn greep om de staak en ging over tot de aanval. Ik was in een paar stappen bij hem en hief met beide handen de staak hoog in de lucht. Op dat moment had hij door wat er gebeurde en voordat ik mijn armen kon laten zakken, draaide hij zich om en greep mijn pols vast. De kruisboog viel met een hoop gekletter op de grond.

Daarna ging alles heel snel. Ik gooide heel mijn gewicht tegen Dimitri aan. Ik voelde hoe hij zijn evenwicht verloor en met zijn rug tegen de balustrade van het balkon aanviel. Ik viel met hem mee, doordat hij nog steeds mijn pols vasthield.

Met een luid gekraak braken de oude verroeste ijzeren spijlen van het hekwerk. De balustrade hield het niet. Dimitri viel naar beneden en trok mij mee. De val leek eindeloos te duren. Ze zeggen altijd dat op zo'n moment je hele leven aan je voorbij flitst, maar het enige wat ik voor me zag, was Darius' knappe gezicht.

Op de één of andere manier was ik de eerst die de grond raakte. Ik lande met een harde klap op mijn rug. Het voelde alsof mijn hele lichaam door midden brak, maar ik kon niet gillen, doordat het tape nog steeds over mijn mond zat vastgeplakt. Dimitri viel recht boven op me, maar ik had al zoveel pijn dat ik dat nauwelijks voelde.

Meteen was hij ook weer weg en ik draaide mijn hoofd om te zien wat er gebeurde. Ik zag hoe Darius en Dimitri een paar meter bij me vandaan in gevecht waren. Valeria lag een eindje verder op de grond en staarde me met opengesperde ogen aan. Het duurde even voordat ik doorhad dat ze dood was.

Ik verplaatste mijn blik naar het plafond boven me. Ik was opeens zo moe. Ik voelde dat de tape, die nog steeds over mijn mond geplakt zat, aan één hoek los kwam en vermoeid tilde ik mijn handen op en bracht ze naar mijn gezicht om de tape eraf te trekken. Meteen voelde ik dat er iets plakkerig aan mijn handen kleefde. Bloed. Versuft probeerde ik te bedenken waar dat vandaan kon komen en duwde mezelf op mijn ellebogen iets omhoog. Meteen zag ik de oorzaak van al dat bloed.

Emotieloos keek ik naar de grote houten pin die mijn buik doorboorde. Blijkbaar had ik de staak nog steeds in mijn hand gehad en had die mijn buik doorboord toen Dimitri op me viel.

Ik ging weer liggen en staarde naar het plafond. Dus dit was hoe ik aan mijn einde zou komen. Op een vreemde manier deed het me niks. Vanaf het moment dat Valeria ons verraden had, had ik al geweten dat ik deze avond niet zou overleven.

Ik hoopte alleen dat Darius het wel zou overleven. Anders was alles voor niks geweest.