Early Mornings And Weary Eyes

Chapter 02: Downside

Chapter 02: Downside

Third Person's POV

The sound of Maxine's typing filled the almost empty room. Ilang oras na nga ba siyang nagsusulat? 8? 9? 10 hours?

Nah, it's actually almost 120 hours. Limang araw na puro kape ang iniinom niya. The eyes behind her eye glass are red. Big dark circles around them. Her hair is a total mess. Ilang dosenang baso din ang nasa tabi ng laptop niya-ang iba ay nasa sahig.

And with one final click, she's done. Natapos narin ang halos isang linggong pagpapahirap niya sa sarili niya. She finally reached her target amount of words. Finally, natapos narin niya ang manuscript niya.

Agad niya itong isend sa kaniyang editor atsaka naglakad patungo sa kama niya. After all the sleepless night, finally makakatulog narin siya. The moment that she crashed herself on her bed, her eyes automatically shut. Kung tatanungin man si Maxine kung ano ang pinakapinagsisihan niyang desisyon sa buhay niya, she will quickly answer this.

Being an author.

But at the same time, she knew that being an author is the point of her existence. Bleeding the words from her mind keeps her going, kicking, living. Such a contradiction, Maxine is.

Pero ang totoong reason kung bakit niya pinagsisihan ang pagiging manunulat ay dahil sa pagod at pressure na katapat nito, of course him also. She just wished that magkaroon siya ng isang buong linggo na tahimik. Na walang boses ng mga karakter na nasa isipan niya ang maririnig niya.

And that's what she will do after this. Nakapag-post na siya sa twitter at wattpad account niya. Nakapagpaalam na siya sa mga readers niya, pati narin sa publishing house na pinagtratrabahuhan niya. Sinigurado niya naring wala siyang pinangakong deadline sa mga on-going stories niya.

Iyon kasi ang mahirap sa pagiging isang famous writer. Ang responsibility na mag-update. Ang tuparin ang mga hiling ng kaniyang mga readers. Minsan ay namimiss niya nalang ang panahon kung kailan nag-uumpisa palang siya. That's five years ago.

A second year college student Maxine decided to post something in the app called wattpad. Her very first story. At from that, nagtuloy-tuloy na. That time, sobrang saya niya tuwing nakakatapos ng kwento. Tuwing nakakabasa ng mga comments na "Kailan po ang update?".

She missed that. She yearns for that.

Kasi ngayon, imbes na kasiyahan ay relief nalang ang nararamdaman niya everytime na makakatapos ng isang kwento. Katulad nalang ng almost 400k worth of words na manuscript niya para sa publishing house na kinontrata siya. She's not happy, but relief.

Relief dahil hindi siya mapapagalitan ng editor.

Relief dahil magkakapera na naman siya.

Relief dahil at last, makakapagpahinga na siya.

But never happy, never.

The next two days ay natulog lang siya. Hindi siya umalis sa kama niya. Minamaximize niya ang ability niya para matulog. Sa pangatlong araw ay energize na ulit siya. Kumbaga sa cellphone, fully charged na siya.

She decided to travel for the rest of her one week vacation. Her first destination? Siargao. Sabi kasi ng best friend niya na writer din ay maganda daw talaga dito. Very relaxing anf peaceful, tamang-tama para sa kaniya.

Nakarating siya dito ng maggagabi na. Nagbook lang siya ng hotel atsaka natulog agad. She spent the rest of her vacation there. Natuto siyang mag-surf at magpatakbo ng speed boat. Nagsun bathing din siya atsaka gumala kung saan-saan.

Of course, tine-tweet niya ang lahat ng ginagawa niya. It's one of her ways to stay connected to her readers and friends. To not feel alone.

Her vacation ended quickly, but it surely makes her weary heart energized once again.