Τα Διηγήματα Μου

Σε Ένα Ουτοπικό Μέλλον

Έγραψα αυτήν την ιστορία στα πλαίσια του Book Club της ομάδας TellYourStoryGr, με θέμα Ουτοπία. Ξέρω πως δεν είναι τέλειο, δεδομένου ότι γενικά δεν γράφω διηγήματα. Σκέφτηκα όμως να το προσπαθήσω. Τα σχόλια που έλαβα ήταν όλα θετικά και πραγματικά δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση! Ήταν και αυτό που με έκανε να θέλω να αρχίσω να ασχολούμαι και με διηγήματα εκτός από μεγάλες ιστορίες. Το εξώφυλλο της ιστορίας είναι επάνω και το δημιούργησα μόνη μου.

Περίληψη: 

Η Μαρίνα είναι μια μαθήτρια που ζει μια συνηθισμένη, βαρετή ζωή. Και τι δεν θα έδινε για να ζήσει έστω και μια μέρα μια μικρή περιπέτεια... Ώσπου μια νύχτα, η ευχή της πραγματοποιείται, όταν εντελώς μυστηριωδώς εμφανίζεται στον κήπο του σπιτιού της μια χρονομηχανή και ένας περίεργος χρονοταξιδευτής, ο Ζακ. Η Μαρίνα καλείται να ακολουθήσει τον Ζακ σε μια πόλη στο μακρινό μέλλον, την Ουτοπία, στην οποία όλα φαντάζουν τέλεια και οι κάτοικοι της είναι ευτυχισμένοι. Είναι όμως όλα όπως φαίνονται; Γιατί άραγε φτιάχτηκε αυτή η πόλη τόσο τέλεια οργανωμένα; Και τι βρίσκεται έξω από αυτήν;

Οι χαρακτήρες: 

Ζακ

Μαρίνα

Βικτόρια

Ετικέτες: short story, time travel, tys book club, επιστημονική φαντασία, μέλλον, ουτοπία

Η ιστορία: 

Η Μαρίνα δεν μπορούσε να κλείσει μάτι εκείνη τη νύχτα. Όλα της φαίνονταν βαρετά τον τελευταίο καιρό. Κάθε μέρα τα ίδια. Ξυπνούσε, πήγαινε σχολείο, γυρνούσε, έτρωγε με τους γονείς της, έκανε τα μαθήματα της και μετά ξανά απ' την αρχή. Μοναχική όσο δεν πάει, δεν είχε καθόλου φίλους. Οι μοναδικοί της φίλοι ήταν οι ήρωες των βιβλίων που διάβαζε και των ταινιών που έβλεπε. Και σαν να μην έφταναν αυτά, φέτος τελείωνε την Τρίτη Λυκείου και δεν είχε ιδέα τι θα ήθελε να σπουδάσει. Οι γονείς της την πίεζαν να αποφασίσει επιτέλους σε ποια σχολή θα δηλώσει για να περάσει, διαφορετικά θα τελείωνε το σχολείο, θα έπρεπε να βρει μια δουλειά ή αλλιώς να αντιμετωπίσει εκείνο το «τέρας» που ονομαζόταν ανεργία. Και έπειτα θα ζούσε για να δουλεύει αντί να δουλεύει για να ζήσει, όπως έκαναν σχεδόν όλοι πλέον. Όλες αυτές οι σκέψεις για το μέλλον της είχαν κουράσει το μυαλό. Πόσο θα ήθελε να ξέφευγε έστω για μια μέρα από τη σκληρή πραγματικότητα, τη βαρετή ρουτίνα και το αβέβαιο μέλλον της...

Ξάφνου, διέκρινε μια λάμψη να περνάει μέσα από τις γρίλιες των παραθύρων της. Στην αρχή σκέφτηκε ότι μπορεί να περνούσε απλά κάποιο αυτοκίνητο από το δρόμο με αναμμένα τα δυνατά του φώτα, όμως η λάμψη επέμενε και η Μαρίνα φοβήθηκε.