Τα Διηγήματα Μου

Σκοτεινή Ομορφιά

Αυτή η ιδέα προήλθε από ένα μυθιστόρημα φαντασίας που είχα ξεκινήσει να γράφω στο χέρι παλιότερα που είχε τίτλο «Σκοτεινές Διαμάχες» και περιελάμβανε μάγους, βρικόλακες και άλλα υπερφυσικά όντα. Στα τρία πρώτα κεφάλαια όμως, η έμπνευση μου με εγκατέλειψε και το παράτησα, όμως μπορεί να το συνεχίσω κάποια στιγμή στο μέλλον. Όταν έτυχε στο Book Club το θέμα Μαγεία, το θυμήθηκα, το ξέθαψα και αποφάσισα να μετατρέψω όσο είχα γράψει σε διήγημα, μιας και το μυθιστόρημα δεν δημοσιεύθηκε ποτέ ούτε το έδειξα σε κανέναν! Δεν ξέρω πώς σας φαίνεται, προσπάθησα να συνδυάσω τη Μαγεία με μια ιστορία αγάπης και συγχρόνως να  βάλω τους αναγνώστες μέσα στο κλίμα του Χάλοουιν που ήταν τότε. 

Η περίληψη:

Όταν ο Οδυσσέας γνώρισε την όμορφη, μυστηριώδη συνάδελφό του Ελπίδα, δεν περίμενε με τίποτα να αλλάξει η ζωή του και όλα όσα ήξερε να ανατραπούν. Τη νύχτα του Χάλοουϊν, δέχεται να την ακολουθήσει σε ένα μασκέ πάρτι για τα γενέθλια ενός φίλου της, και στη συνέχεια ένα τυχαίο γεγονός γίνεται η αφορμή να αποκαλύψει η Ελπίδα την πραγματική της ταυτότητα και το μεγάλο της μυστικό.

Οι χαρακτήρες:

Οδυσσέας

Ελπίδα

Περικλής

Δανιήλ

Οι ετικέτες της ιστορίας: Halloween, tys book club, μαγεία, μυστήριο, μυστικό, νύχτα, ομορφιά

Ας τη διαβάσουμε:

Εδώ και καιρό μου άρεσε η Ελπίδα. Από τη στιγμή που πάτησε το πόδι της στα γραφεία της εταιρείας, κάτι επάνω της με κέρδισε. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό. Ίσως τα μακριά, λαμπερά καστανά μαλλιά της, ίσως το τέλειο σώμα της, ίσως πάλι να ήταν απλά η αύρα της. Και όταν εκείνη την ημέρα έπεσα σχεδόν επάνω της, πάνω στη βιασύνη μου να παραδώσω κάτι έγγραφα στον διευθυντή, οι ματιές μας συναντήθηκαν. Με κοίταξε με εκείνα τα σκούρα πράσινα μάτια της και ήταν σχεδόν σαν να έβλεπε μέσα στην ψυχή μου. Ένιωσα γυμνός, εκτεθειμένος. Από εκείνη την ημέρα δεν μπορούσα να τη βγάλω από το μυαλό μου.

Ήταν απλησίαστη η αλήθεια είναι. Δεν είχε κάνει φίλους στο γραφείο, ούτε μιλούσε ποτέ με κανέναν εκτός από τα συνηθισμένα της δουλειάς. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν ντροπαλή και εσωστρεφής και αυτό την έκανε ακόμα περισσότερο γοητευτική. Ήθελα όσο τίποτα να την πλησιάσω, κάθε φορά όμως που πήγαινα να το κάνω μου κόβονταν τα πόδια και ένιωθα ένα κόμπο στο λαιμό. Ποιος, εγώ! Που ήμουν γνωστός παντού για τις κατακτήσεις μου, εντός και εκτός γραφείου!