İki yaralı insan...biri kadın biri erkek! Hayatları, geçmişleri, yaşantıları neredeyse aynı.. İkiside sevdiği insanı kaybetmiş ve kalbini aşka kapatmış. Bu iki yaralı insanın bir şekilde yolları kesişirse ne olur? Kalbini aşka kapatan bu iki yaralı...
Merhabalar :) Bölüm sonunda spoi verdim ve açıklama yaptım okursanız çok mutlu edersiniz beni. Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen ✨
Bölüm şarkımız; Cihan Mürtezaoğlu - Bir Beyaz Orkide
Keyifli okumalar ✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Nefes?!" Bu sesi tanıyordum. Bu ses Tahir'in değil, Hakan'ın sesiydi. "Pardon, Nefes Hanım."
"Sorun değil." diyerek arkamı döndüm. Hakan'ın olmasına bu kadar sevineceğim aklıma gelmezdi. ''Artık Hanım, Bey kelimelerini kaldıralım bence, Hakan.'' Böyle olmalıydı. Yine mesafeli bir şekilde hanım ve bey kelimelerini kaldırarak konuşabilirdik.
"Peki, Nefes. Yiğit'e mi gelmiştin?"
"Evet ama yanında başka birisi var."
"Tahir Bey o. Hep arardı bugün görmeye gelmiş."
"Hep arar mıydı?" Tahir, Yiğit'i arayıp onunla konuşuyor muydu yani? "Yani benden başka gelen ya da arayan yok sanıyordum."
"Öyleydi, Tahir Bey gelemediği zamanlarda arar hep." Tahir buraya geliyordu da yani. Neden tüm bunlardan haberim yoktu.
"Tahir'in geldiğinden neden haberim yok benim? Yiğit'ten sizden sonra ben sorumluyum sanıyordum."
"Onu tanıyorsun yani?" Sanırım pot kırmıştım. Ama zaten saklamanın bir anlamı yoktu. Hakan, Yiğit'e Tahir'in kim olduğunu bile sorsa Yiğit söylerdi.
"Tanıyorum, Trabzon'dan."
"Buraya geldiğini de biliyorsun o zaman." Buraya geldiğini bilmiyordum. Ama öğrenmem beni mutlu etmişti. "Ya da Yiğit'i aradığını?"
"Hayır bunlardan haberim yok. Ama sevindim."
"Sevincin gözlerinden okunuyor Nefes."
''Ne alakası var? Sadece tanıdığımı söyledim.''
''Tamam, ben bir şey demiyorum.''
Kısa süreli bir sessizlik oldu. Tahir ve Yiğit'e baktım. Yiğit gülümsüyordu. Tahir'in de gelmesi onu mutlu etmişti anlaşılan. Daha sonra ziyarete geldiğimde Yiğit'le, Tahir hakkında konuşabilirdim belki.
Etrafa göz gezdirirken Yiğit'le göz göze geldik. Bana gülümsedi daha sonra parmağıyla beni işaret etti. "Nefes ablaa." diyerek bana seslendi. Ben de ona gülümsedim. Tahir dönüp bana baktı. Olduğum yerde kaldım. Şimdi olmazdı. Şimdi yüzleşemezdim. Başımı çevirdim ve bahçe kapısından çıkıp koşarak oradan uzaklaştım. Çıkarken bana seslenen Hakan'a aldırış etmedim. Arkamdan gelen adım seslerini duyuyordum. Yurttan uzaklaştım ve bir, ara sokağa girip durdum. Arkamdan gelen Tahir miydi bilmiyorum ama buraya geleceğini sanmıyordum. Az bile olsa görmüştüm o güzel yüzünü. Sessizce bir gözyaşı süzüldü yanaklarıma.
