Paranoia

«به خونه خوش اومدی»

چند ثانیه بعد به خودم اومدم و گوشی رو از زمین برداشتم...یونگی اونور خط مدام اسم من رو صدا میزد.

"اون-اون کی بود؟"

"نمیدونم...من بلند شدم که سرویس برم که یکدفعه در درودی با کلید آروم باز شد و یه پسر جوون اومد داخل و رفت توی یکی از اتاق ها"

"چه شکلی بود؟"

"همه جا تاریک بود واضح ندیدم...اما اون قد بلندی داشت و هیکلش عضله ای بود...و موهای حالت دار داشت."

پس جیمین درست شنیده...نیمه شب صدای بوسه توی خونه پیچیده بود، اما اون بوسه برای من و تهیونگ نبوده...بلکه برای تهیونگ و یه غریبه ی دیگه بوده،
و من اشتباه کردم که فکر کردم قسمتی از اون شب رو از خاطر بردم...از اولش هم چیزی بین ما ، توی اتاق اتفاق نیفتاده بود تا من بخوام اون رو به یاد بیارم....و از همه جاش دل شکننده تر....اونجاییه که تهیونگ تمام شب رو کنار من نخوابیده بوده......

درد ناشناخته ای رو حس کردم که از نوک پام حرکت کرد تا به سرم رسید.
اگر جلوی خودم رو نگیرم همین الان برمی‌گردم خونه ی تهیونگ و کل اتاق هاش رو زیر و رو میکنم تا اون غریبه ای که از شب تا صبح که ما از اونجا بریم ، توی اتاق قایمش کرده بود رو پیدا کنم و بعد اون رو زیر مشت های خودم له کنمش.

توی تصورات خودم یه آدم با ویژگی هابی که یونگی گفت تصور کردم و کشتمش!

از درد توی دستم، تازه فهمیدم که خیلی وقته مشتم رو سفت نگه داشتم و رنگش قرمز شده.

ای کاش میشد یک نفر رو با یه بوسه ی ساده مال خودمون کنیم.
اون وقت تهیونگ الان برای من بود و تمام بدن من از حسادتِ بودنِ اون با یه نفر دیگه توی آتیش نمیسوخت.

در گم ترین حالت خودم به سر میبرم...انگار که یک نفر من رو از جا بلند کرده باشه و یکدفعه پرتم کنه توی یه سیاره ی دیگه و بگه حالا زندگی قبلیت و الانت رو مدیریت کن. آدم های آشنا رو توی زندگی جدیدت هم داری ولی نسبتاشون با تو فرق می‌کنه و در هر صورت ما این رو به تو تحمیل کردیم و باید با همه دوست بمونی.

خوشحال؟ دوست؟ موندن؟

من با این واژه ها غریبه م...چطوری باید احساساتم رو مدیریت کنم وقتی من دلداده ی کسی شدم که عاشقمه اما الان پیشم نیست...وجودش هست اما مال نیست....مال من نیست و حتی تا چند روز پیش نمیدونست کسی به اسم جئون جونگکوک هم توی این دنیای نفرین شده وجود داره که قلبش با هر دفعه دیدن اون چهره ی بی نقص، هزار برابر حالت عادی میتپه!
من عقلم رو کامل از دست دادم.
واقعا دادم و کسی دیگه نمیتونه منو از این وضعیت نجات بده.

دو نفر از کنارم رد شدن و شونه ی من با اونا برخورد کرد. اگر ناخودآگاه کلمه ی ببخشید از دهنم بیرون نمی اومد اونا با چهره های عصبانیشون حتما من رو تیکه پاره کرده بودن.