Sana ihtiyacım var\\Taekook

17

Bir Ay Sonra

Bir ay geçmesine rağmen Taehyung hala uyanmamıştı. Artık umudumu yavaş yavaş kaybetmeye başlamıştım. Kabullenmem gereken bir şey vardı galiba, O geri dönmeyecek.

Canım çok yanıyordu hala. Dinmemişti Taehyung'un acısı daha. O komadayken ben böyleysem o ölunce ne yapacaktık peki?

Hayır Jungkook! O ölmeyecek ve uyanacak, herşey mükemmel olacak diye kendimi avutmaya devam ediyordum her geçen gün.

Umudumu kaybetmeye başladım demiştim ya, aynısı da doktorlar yaşıyorlardı. Yani artık Taehyung'un uyanması imkansız gibi bir şeydi. Fakat ben bunu kabullenmedim.

Meleğimin ölmesini kabullenemdim. Asla da kabullenmiycektim.

"Jungkook bey"

"Efendim"

"Artık Taehyung'tan bir umut yok maalesef 1 ay geçti ve çoktan uyanması gerekirdi. Fakat uyanmadı artık onu makinelerden ayrıp morga atmamız gerek"

"NE? SİZ NE DEDİĞİNİZİN FARKINDA MISINIZ! TAEHYUNG ÖLMEYECEK BENİ BIRAKMAYACAK. O BENİM HAYATIM BEN ONSUZ YAŞAYAMAM O DA BENSİZ YAŞAYAMAZ"

"Fakat Jungkook bey kalbinin ritmi gittikçe yavaşlıyor ve yeniden uyanması mümkün değil, maalesef öldu sayılır"

"ÖLEMEZ! BEN BUNA İZİN VERMEM!"

"Lütfen sakin olun!"

"BURDA BENİM MELEĞİMİN ÖLDUĞUNU SÖYLÜYORSUNUZ VE BENDE SAKİN KALACAĞIM!"

"Jungkook lütfen! Bunu kabullenmen gerek"

"Anlamıyor musun doktor, ne kadar acı çektiğimi görmüyor musun? Ha?"

"Anlayabiliyorum"

"Anlamıyorsun! Şu anda benim çektiğim acıyı kimse çekmedi! SEN BİLE!"

Diyerek Taehyung'un odasına gittim. Makinelere bağlı değildi artık güzel melek. Sadece üstünde beyaz bir çarşaf vardı. Onu o hal içinde gördüğüm her saniye yanıyordum.

Yanına gittim ve onun bacaklarının yanına oturdum.
Elini tutarak

"Maalesef seni kurtaramadım güzelim. Ölüm seni benden aldı, fakat eminim ki şu an cenneten beni izliyorsundur."

"Keşke böyle olmasaydı, keşke ölüm girmeseydi aramıza. Yanımda olmasanda her zaman kalbimde olacaksın. Fiziksel olmasada zihinsel olarak sen hep aklımda ve kalbimde kalacaksın güzelim"

"Elveda sevgilim. En kısa zamanda cennete seninle birlikte olacağım."

Diyerek dudaklarına uzun bir öpücük kondurup saçlarını okşayıp son bir kez meleğime bakmıştım.
Kapıya doğru gittim fakat açmadan önce hala akan göz yaşlarımı sildim.

"Veda ettiniz mi?"

"E-evet"

"Üzülmeyin o sizin hep yanınızda olacak siz görmesenizde"

"Biliyorum"

Ve biz doktor ile konuşurken Taehyung örülü bir şekilde çıkarılmıştı. Sadece ona bakarak içimden "En kısa zamanda kavuşacağız söz veriyorum"
demekle yetinmiştim.

"Hiç merak etmeyin bir kaç gün sonra akrabalarına gönderip cenazesi yapılacaktır morgda bırakmayacağız"

"P-peki"

"Sizde artık evinize gidin"

"T-tamam"

•
•
•

Biraz aksiyon ekleyeceğim haaa bu arada finale yaklaşıyoruz haberiniz olssunn❤️❤️