MAD FOR YOUR KISS

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 13 : My enemy is in love

" Πολλές φορές μας συμβαίνουν πράγματα που ούτε εμείς μπορούμε να τα πιστέψουμε"

" Αγαπημένε μου Φρανσίσκο,
Έχουμε να σε δούμε ή να ακούσουμε για εσένα πάνω από έξι μήνες. Που είσαι? Τι κάνεις? Ανυσηχουμε. Η Ελένα είναι εξαφανισμένη από την ημέρα του γάμου σας και δεν έχουμε ακούσει τίποτα. Τα αδέλφια της ανησυχούν και την ψάχνουν το ίδιο και οι γονείς της.
Εγώ όπως έχω ξαναπεί είμαι στην Ινδία. Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει τα γράμματα που σου στέλνω εδώ και έξι μήνες αλλά εδώ τα πράγματα είναι περίπλοκα. Ο Βασιλιάς με κρατάει ως καλεσμένη. Είναι υπερόπτης και οπισθοδρομικός αλλά πολύ ωριαίος άντρας. Όμως δεν θα υπήρχε πιθανότητα να καταλήξω μαζί του. Ξέρω ότι ίσως να τώρα να γελάς με αυτά που λέω και να νομίζεις πως μου αρέσει αλλά η αλήθεια είναι πως έχει δημιουργηθεί τεράστια κόντρα που ξεκίνησε από τον ηλίθιο γάμο. Πολλές φορές θα ευχομουν να μην είχα πατήσει το πόδι μου στο παλάτι αλλά από την άλλη είναι μια καλή δοκιμασία.
Σε παρακαλώ Φρανσίσκο, γράψε μου που είσαι και τι κάνεις. Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένος και για το καλό όλων μας μην κάνεις καμία ανοησία.

Με αγάπη η αδελφή σου, Λουσία"

Ελένας POV

Για τις επόμενες δέκα μέρες δεν τον είδα καθόλου. Προπονούνται ασταμάτητα όλη την ημέρα. Καλύτερα για να μπορέσω να απομακρυνθω αλλά από την άλλη.... δεν ξέρω.... αλήθεια δεν ξέρω πως να το θέσω.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα μας.
Την επόμενη μέρα μετά από την βραδιά που κοιμήθηκα στο δωμάτιο του σηκώθηκα κλαίγοντας γιατί ήξερα πως με τον τρόπο που νιώθω για αυτόν είναι σαν να προδίδω την πατρίδα μου ,την οικογένεια μου. Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να τα προγραμματίσουμε όλα σε αυτή την ζωή. Ας ελπίσουμε όμως σε ένα καλύτερο μέλλον.

- Ελένα!, ακούω τον Μορέιρα να φωνάζει.
Τι στο καλό θέλει πάλι. Όπου με πετυχαίνει στο παλάτι μόνο αυτό κάνει. Μου χαμογελάει.
- Μεγαλειότατε! Σε τι οφείλω το γεγονός ότι με ψάχνεται?,τον ρωτάω ειρωνικά δίνοντας του ένα όμορφο ειρωνικό χαμόγελο.
- Στο ότι έχω ικανότητες στο να σε βασανίζω.,μου λέει.
Τον αγριοκοιταζω και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος.
- Ωραία , ωραία σταματάω την πλάκα. Λοιπόν θέλω να έρθεις να επιθεωρήσεις το έργο μου μικρή Αγγλιδουλα., μου λέει.
Παρόλο που είναι κοντά στην ηλικία μου είναι τελείως διεστραμμένος.
- Δεν νομίζω πως το θέλω.,του λέω.
- Ω! Μα θα το κάνεις. Δεν σε ρώτησα.,μου λέει.
- Να είπατε....
- Είμαι ευγενικός επειδή μου αρέσει ο τρόπος που αντιδράς και είναι αρκετά ερεθιστικός ο τρόπος που μου αρνείσε.,μου λέει και παίρνω μία έκφραση απάθειας.
- Τι θέλετε πια από εμένα? Κουράστηκα πια. Δεν σας αντέχω εγώ.......
- Αυτό ήθελα. Γίνε δική μου Ελένα.,μου λέει σαν να με ικετεύει. Ίσως και να το κάνει.
- Ποτέ. Η συμπεριφορά σας με κούρασε και τίποτα άλλο.,του λέω.
Με τραβάει από τον καρπό του χεριού μου.
- Τι στο διάολο., φωνάζω.
Βγαίνουμε στον κήπο και τελικά αφήνω τον εαυτό μου να τον ακολουθήσει.
- μισό λεπτό!,του λέω.
Σταματάει και με κοιτάζει.
Προσπαθώ να βρω την ανάσα μου.
- Ελένα....
Του κάνω νόημα με το χέρι να σταματήσει.
Με πλησιάζει και για πρώτη φορά με ακουμπάει τρυφερά στον ώμο μου.
- θα φωνάξω έναν γιατρό.,μου λέει.
- Όχι.....είμαι καλά....το χάπι μου ..... πρέπει να πάρω το χάπι μου....με έπιασε ένα σφηξιμο στην καρδιά...., σηκώνω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω και για πρώτη φορά βλέπω την απόγνωση στο βλέμμα του.
Πάω να γυρίσω προς το παλάτι και παραπατάω. Με πιάνει κατευθείαν πριν προσγειωθω στο έδαφος. Με σηκώνει στα χέρια και μπαίνει με γρήγορα βήματα στο παλάτι.
- Σε ποιον όροφο σε έβαλαν ?,με ρωτάει.
- Στον τελευταίο.,του λέω.
Με πηγαίνει ως εκεί του δείχνω την πόρτα και μπαίνουμε μέσα.
Με αφήνει στο κρεβάτι. Ξαπλώνω πίσω.
- Που είναι?,με ρωτάει ανήσυχος.
Σηκώνομαι.
- Θα τα βρω εγώ.,του λέω. Ανοίγω το συρτάρι μου και πιάνω το κουτί. Βγάζω ένα χάπι το βάζω στο στόμα και πηγαίνω και παίρνω ένα ποτήρι με νερό από το μικρό τραπεζάκι.
Το καταπίνω και ξαπλώνω πίσω.