MAD FOR YOUR KISS

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 14 : ΤΡΕΙΣ ΚΌΣΜΟΙ

Ελένας POV

"Ο Κόσμος αλλάζει γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν"

Ελένα POV
Μορέιρα και Ζαν: Δύο άντρες που τυχαίνει να είναι εχθροί μου. Ο ένας ειναι εχθρός μου και ο άλλος είναι ο άντρας που θα πολεμήσει με τον εχθρό μου . Εγώ.....εγώ βρίσκομαι στην μέση μιας συμπλοκής.
Εκείνη την μέρα ο Μορέιρα με έσωσε και μου μίλησε γλυκά. Δέκα μέρες πριν ο Ζαν μου εξομολογήθηκε ότι του θυμίζω μία που μισεί πολύ. Έχουν ιδιόρρυθμους χαρακτήρες.

Έχουν περάσει τρεις μέρες από το συμβάν εκείνο. Δύο κορίτσια με βλέπουν να περπατάω και χαμογελούν.
- Μην τους δίνεις σημασία.,μου λέει η Ρέα δίπλα μου.
- Γιατί ακόμα αντιδρούν έτσι?,την ρωτάω ξερωντας ότι η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αμφιλεγόμενη.
- Ο βασιλιάς καιρό τώρα....πιο σωστό είναι από την μέρα που ήρθες μόνο μαζί ασχολείται. Πριν κάτι μέρες σε είχε αγκαζε. Είναι ξεκάθαρο ότι κάτι τρέχει απλώς ο καθένας θα υποθέσει ότι θέλει.,μου λέει.
Ξεφυσαω.
- Αυτό είναι παράλογο., λέω.
Εκείνη με κοιτάζει και σηκώνει το φρύδι της.
- Συγνώμη αλλά τον πρόσεξες? Πρόσεξες πόσο κούκλος είναι? Πόσο.....
- Είναι εχθρός της χώρας μου επομένως και δικός μου εχθρός.,της εξηγώ.
- Μα....
- Με κρατάει αιχμάλωτη παρά την θέληση μου. Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τι σχέση έχουμε. ,της λέω τελικά για να δικαιολογήσω την κατάσταση.
Μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο και μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο για να το ετοιμάσουμε.

Κάποια στιγμή βγαίνω στον κήπο για να χαλαρώσω. Ξέρω πως καταβαθος θέλω να δω τον Ζαν. Θέλω να του μιλήσω . Για κάποιον παράξενο λόγο αισθάνομαι πως πρέπει να δικαιολογήσω το περιστατικό σε εκείνον ενώ δεν έχουμε κάτι για να πρέπει να το κάνω.
Κοιτάζω ψηλά στον ουρανό και κλείνω ορμητικά τα μάτια μου.
- Βοήθησε με !,λέω βαριανασαινοντας.
Ακούω βήματα από πίσω μου και γυρίζω ασυναίσθητα να δω ποιος είναι.
- Από ποιον ζητάς βοήθεια?,
Ο Μορέιρα στέκεται μπροστά μου χαμογελώντας μου πλατιά.
- Δεν έχω όρεξη για αναστάτωση.,του λέω και γυρίζω να φύγω.
- όχι , όχι περίμενε.,μου φωνάζει καθώς μου πιάνει τον καρπό του χεριού μου.
- Τι έγινε?, λέω τραβοντας το και κάνοντας ένα βήμα πίσω από αυτόν .
- Είναι κακό να θέλω να σε χαιρετήσω?,με ρωτάει.
- Μην ξεχνάτε ότι δεν άλλαξα εγώ σε κάτι. Οι απόψεις μου είναι ίδιες. Μια προσωπική μου στιγμή δεν σας βελτίωσε στα μάτια μου. Προτιμάω να μου φέρεστε όπως πριν και όχι με λειπηση. ,του λέω.
Χαμογελάει με το γοητευτικό του χαμόγελο.
- μα δεν σου φέρομαι με οίκτο απλώς εσύ πάντα με αποπαιρνεις και αναγκάζομαι να αμυνομαι.,μου λέει. Τον κοιτάζω στα μάτια.
- Λογικό δεν νομίζεις πως είναι? Γιατί κάθομαι και το συζητάω μαζί σου? Είμαι μια αιχμάλωτη μόνο. Μου έκοψες τα φτερά και μου στερείς την ευτυχία. Για εμένα δεν είσαι παρά ένας βασιλιάς χωρίς καρδιά.,του λέω.
Όταν όμως ηρεμώ και το κοιτάζω στα μάτια αισθάνομαι την απόγνωση του και την θλίψη του.
- Έχεις δίκιο Ελένα! Έγινα αδύναμος. Πολύ όμως. Εσύ φταις., μου εξηγεί.
- Ορίστε?
- Ποτέ κάνεις δεν μου μιλάει όπως εσύ. Με σέβεσαι και ταυτόχρονα με μισείς. Δεν με υποστηρίζεις αλλά μου μιλάς στον πληθυντικό, αν εξαιρέσεις την στιγμή αυτή. Είσαι σπάνια γυναίκα. Το χειρότερο από όλα είναι ότι είσαι Αγγλίδα. Μπορώ όμως να το παραβλέψω και να σου προσφέρω ότι μου ζητήσεις.....
- Ειρήνη.,του λέω.
Με κοιτάζει σαν να είπα κάτι κακό.
- Θέλω να υπάρχει ειρήνη. Τι κερδίσαμε με τον πόλεμο. Μπορεί να είμαστε αιώνες μπροστά να έχει γίνει η καταστροφή του κόσμου αλλά εμείς δεν αλλάξαμε. Πόσες φορές να στο θέσω αυτό το θέμα?,του φωνάζω.
- Σε χρειάζομαι εδώ.,μου λέει και γυρίζει να φύγει.
- Δεν θα με έχεις για πάντα. ,του φωνάζω.
Εκείνος όμως εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο.