MAD FOR YOUR KISS

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 29 : until the night

ΤΌΤΕ

1

2

3

......

19

20

- Βγαίνω!, φωνάζω. Ο Φρανσίσκο και η Λουσία έχουν κρυφτεί.
Ποτέ δεν μου άρεσε το κρυφτό και κυρίως όταν εγώ θα έπρεπε να ψάχνω. Είναι άδικο.
Προχωράω προς το παλάτι τρέχοντας. Πηγαίνω στο δωμάτιο της Λουσία και ψάχνω παντού.
Το κρεβάτι από κάτω είναι άδειο ,το μπάνιο σκοτεινό και η ντουλάπα γεμάτη ρούχα.

Βγαίνω από το δωμάτιο της και πηγαίνω δύο δωμάτια πιο κάτω. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Ο Φράνσις είναι έξυπνος. Δεν υπάρχει περίπτωση να κρύβετε εδώ μέσα.
Παρόλα αυτά όμως εγώ θα ψάξω. Μόλις τους βρω θα προτείνω άλλο παιχνίδι.

- Φράνσις., λέω καθώς αρχίζω να ψάχνω. Το δωμάτιο του είναι ακατάστατο. Παντού υπάρχουν πεταμένα πράγματα.
Τα φώτα κλείνουν και εκείνη την στιγμή παθαίνω πανικό.
Βγαίνω στον διάδρομο και αρχίζω να τρέχω.
Δεν το πιστεύω αυτό που έγινε.
- Ει! Ελ!,τον ακούω να μου φωνάζει.
Πέφτω κάτω και χτυπάω με δύναμη στα χέρια μου και στα γόνατα μου. Σηκώνομαι όμως γρήγορα και μπαίνω στο δωμάτιο μου. Παίρνω τα φάρμακα και ένα ποτήρι και μπαίνω στο μπάνιο και κάθομαι κόντρα στην πόρτα για να το πιω. Το κάνω την στιγμή που ακούω ένα χτύπημα στην πόρτα.
- Ελ! Να μπω?,με ρωτάει η ήρεμη φωνή του Φρανσίσκο.
Κάνω πιο πέρα και η πόρτα ανοίγει.
Εκείνος μπαίνει μέσα λαχανιασμενος από το τρέξιμο λογικά.
Αφήνει ανάμεσα μας ένα κερί και το ανάβει με ένα σπίρτο.
Έχω μαζέψει τα γόνατα μου στο στήθος και τον κοιτάζω.
Εκείνος έρχεται και κάθεται κοντά μου.
- Γιατι έτρεξες ?,με ρωτάει.
- Δεν μου άρεσε το παιχνίδι.,του λέω.
Εκείνος σκύβει το κεφάλι.
- Το ξέρω.,μου λέει.
- Μα.....
- Είμαστε φίλοι. Το είχα καταλάβει.,μου λέει.
Πιάνει τα μικρά χεράκια μου και βλέπει τις γρατσουνιές.
-Έλα σήκω να τα πλύνουμε.,μου λέει.
Τον κοιτάζω διστακτικά.
- Φοβάμαι! Θα πονέσω.,του λέω.
- Ανοησίες. Είσαι πολύ δυνατή.,μου λέει.
Σηκώνομαι τελικά και πηγαίνω στην βρύση.
- Αν ποτέ φοβηθεις να θυμάσαι ότι θα είμαι εκεί την στιγμή που θα με έχεις ανάγκη.,μου είπε.

"Που θα με εχεις ανάγκη"

Ελένας POV

Πηγαίνω από το έναν τοίχο στον άλλο περπατώντας με γρήγορους ρυθμούς.
Που στο καλό πήγε ο Φρανσίσκο με τέτοιο καιρό. Έξω βρέχει. Πρόβλεψα τα πάντα και για αυτό έχω ανοίξει και δύο κεράκια.
- Δεσποινης Ελένα, θα έρθει .,μου επισημαίνει η οικονόμος της έπαυλης.
Έχω ένα προαίσθημα πως πήγε σε εκείνη την λαίδη που είχε έρθει την προηγούμενη φορά στο σπίτι. Δεν ξέρω τι με εκνευρίζει πιο πολύ : το ότι πήγε σε εκείνη ή ότι με άφησε μόνη μου ? Ίσως και τα δύο.
- Δεν θέλω να με παρηγορούν. Θέλω να μάθω. Μπορώ?,λέω λίγο πιο δυνατά από το επιτρεπτό.
Με κοιτάζει σαστισμένη.
- Συγνώμη!,λέω σκιβοντας το κεφάλι μου. Πραγματικά δεν ήθελα να της φερθώ άσχημα.