Me and My Suspicious Partner(fanfic For WuQi)[Completed ]

Part 15 (လက်စားချေခြင်း အနုပညာ)

"အကိုကြီး ဒီတိုင်တွေက သံတွေ။"

နန်ဖုန်းက အချုပ်ခန်းထဲမှနေ၍ သူတို့အား ကာထားသောထိုသံတိုင်များကို လက်နှစ်ဖက်ဖြသ့်ကိုင်ကာ လှုပ်နေရင်းမှ ချီရုန်ကိုလှမ်းပြောလာသည်။ ချီရုန်က ၏အနောက်ဘက်တွင် ပေါင်နှစ်ဖက်အား ကားကာခြေဆင်းလျက် ထိုင်နေသည်။ သူ့ဘေးတွင် ဖူယောင်က ထိုင်နေလေ၏။ နန်ဖုန်း၏အပြောကိုသိရတော့ ချီရုန်က လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး

"အဲ့တော့ ဘာဖြစ်တုန်း။"

နန်ဖုန်းက ချီရုန်အနားသို့ရောက်လာလိုက်ပြီး

"အကိုကြီး...ကျွန်တော်တို့အချုပ်ခန်းထဲ ခဏခဏရောက်ဖူးပေမဲ့ အချုပ်ခန်းတိုင်တွေကိုက အမြဲတမ်း သစ်သားတွေနဲ့လူပ်တာလေ။ ဒီအချုပ်ခန်းရဲ့ အကာတွေကိုက သံနဲ့လုပ်ထားတာ။ ကြည့်ရတာ ကျွင်းဝူကအတော်ချမ်းသာတဲ့ပုံပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ထောင်ဖောက်ပြီးရင် လက်စားချေတာရော ဓားပြတိုက်တာပါ တစ်ခါတည်းလုပ်သွားရအောင်။ မကောင်းဘူးလား။"

"မင်း အရင်လွတ်အောင်ပဲလုပ်ပါအုန်း။ ငါတို့မကြာခင်သေတော့မဲ့ဟာ။"

"သေရအောင် ဘယ်သူကသေမှာလဲ။ ငါတိူ့သေရမယ်ဆိုရင်တောင် ကျွင်းဝူကိုပါ သတ်ပြီးမှသေမယ်။"

ချီရုန်က ရုတ်တရက်မတ်တပ်ကောက်ရပ်လိုက်ပြီး လက်သီးလက်မောင်းတန်းကာ ထအော်လိုက်သည်။

"ချီရုန်ဆိုတာ ဘယ်တစ်ယောက်လဲ။"

ရုတ်တရက် အချုပ်ခန်းအပြင်ဘက်တွင် လူတယောက်က ရပ်ပြီး သူတို့အားမေးလေ၏။ ချီရုန်က ဆုပ်ကာမြှောက်ထားသော လက်ကိုပင်ပြန်မချသေးပဲ ထိုလူအားကြောင်ကြည့်နေလေ၏။ အောက်ရှိ ထိုင်နေသော နန်ဖုန်းနှင့် ဖူယောင်က ပြိုင်တူပင် ချီရုန်အားလက်ညိုးထိုးကာ ပြိုင်တူပင်အော်ကြသည်။

"သူ...."

"သူပါ...."

ထိုရဲမက်က

"မင်းလား။ ဒါဆိုထွက်လာခဲ့။ စစ်သူကြီးက တွေ့ချင်လို့တဲ့။"

ထိုရဲမက်၏ပုံစံက ကျေနပ်နေသည့်ပုံစံမျိုးတော့ပေါ်မနေချေ။ သူက ပါးစပ်ကိုခပ်ဖွဖွလှုပ်ရင်း တရစပ်ပြောနေသည်။ သို့သော်လည်း ပလုံးပထွေးစကားများဖြစ်နေသည့်တိုင် သေချာလည်းမကြားရချေ။