The Day You Left Me Behind

Chapter Two

Di ko ineexpect na mang-yayari yoon. Hanggang ngayon nandito pa rin ako sa ospital. Ang sakit ng katawan ko, that happened one week ago. Natamaan kasi ako ng bala sa kaliwang paa.

I really thank God, kasi di natamaan ng bala si mama. Tumingin tingin ako sa paligid, walang tao. I started to panic, I remember the guy that tried to kill me.

"Ma! Where are you?!" I shouted to get someone's attention. But no one responds, I screamed and screamed until a nurse came and inject something in my body and I passed out again

"Stephen, I think it's the right time to let Valeree know that you are his father I know it's difficult but please explain it to her." Nagkaroon na ako ng malay at yoon nga ang narinig ko but this time kalmado na ako. Father? I thought he died before I was born

"May naka-away ba kayo? Bakit ba may gumagawa sa inyo nito?" Tanong ng lalaking kausap nya na papa ko daw.

"Hindi ko nga rin alam eh. Buti nga nandon ka, kunghindi baka namatay na kami ng anak ko. " Inayos ko ang higa ko at dumilat ng onti para makita ko kung ano ginagawa nila.

"I'm sorry my love. Baka kaaway namin ang may gawa nito at natiktikan kami, alam na siguro nila na may tinatago akong mag ina. Kailangan nyo nang lumipat sa bahay para mas lalo namin kayo ma protektahan. My plan failed, I should've keep you both by my side. Nalayo pa tuloy kayo sakin." Sabi nung lalaki.

Biglang hinawakan nung lalaki ang pisngi ni mama at para bang naiiyak. Si mama naman ay naka-yuko lang.

"Hindi pa tuloy ako nakilala ng anak natin. I am sorry Naomi. I really thought you two will be safer if hindi nila alam na connected kayo sakin." Hinawakan nya naman ang kamay ni mama saka hinalikan ito.

"I just love you both so much. Alam kong galit ka sakin for pushing you away but I hope you forgive me. Give me another chance to prove to you that I am better now; better husband and father. " My mother started to cry.

Bigla syang niyakap nung lalaki at hinalikan ang ulo nito.

"Itatama ko lahat Naomi pangako. Im not gonna talk shit anymore." Yumakap na rin si mama sa lalaki. Di ko alam kung kaya ko pa syang tanggapin sa kabila ng taong lumipas na di ko sya nakasama. Collage na ako ngayon, apat na taon na lang makaka-graduate na ako bilang doctor. Pero sa nakikita ko sa posisyon nila ngayon, parang kaya kong tanggapin lahat para lang kay mama. Kitang kita ko ngayon kung gaano nya kamahal ang mama ko.

"Mama." Bigla kong sabi at kumalas sila sa pag kakayakap.

"Anak, kanina ka pa ba gising?"Nag-aalala nitong tanong biglang pinunasan ang luha nya. Nginitian nya ako ng matamis, ngayon ko lang nakita ang totoong ngiti ni mama. Shit! Pag talaga sinaktan pa ulit ni papa si mama, baka ako pa mismo ang pumatay sa kanya.

"Ngayon ko lang nakitang ngumiti ka ng ganyan ma." Nawala agad ang ngiti ni mama sa labi nito, tumingin naman ako sa lalaki sa likod nya.

"Ikaw talaga, kamusta ang sugat mo? May masakit ba sayo? Sabi sakin ng nurse nung bumaba ako kanina nagka-panic attack ka daw. I'm sorry wala ako, bumili kasi ako ng gamot mo.

Hindi ko na ma-sagot ang mga tanong ni Mama dahil nakatitig lang ako sa lalaki sa likod nya "Sya ba ang papa ko, ma?" Napatango na lang ito.

"Papa." Nanginginig kong sabi. Lumapit agad ito sakin at niyakap ako ng mahigpit. Di ko inda na masakit katawan ko, mayakap lang ang ama ko.

"Anak, im sorry kung ngayon lang si papa ahh, babawi ako sa inyo." Parehas nang tumutulo ang luha namin. Sinenyasan ko si mama na yumakap din.

I feel so complete! Ang sarap sa pakiramdam na buo na ang pamilya ko.