butterfly ღ taekook

❀ 21 ❀ kendi yolunu takip et.

merhabaaa, umarım bizi özlemişsinizdir!

bir sürü yorum istiyorum 😔😔
lütfen beni kırmayın 💜

keyifli okumalar 😋

❀

21 ➵ "Sanırım bu acı verici oyun artık sonlanmıştı."

Kalıplar.

Zihnimde bu kelime öyle bir yankılanıyordu ki başım dönüyordu, bu sesi her duyduğumda geçmişimdeki silik anıları hatırlıyordum. Çok uzun zaman geçmemişti oysa aradan. Hafızam kötü anıları silmemi istiyordu. Fakat yapamazdım, can sızlatan anıları bir çırpıda yok etmek kolay değildi. Kimseye kolay gelmezdi.

Birkaç yıl önce kendim için bir şeyler yapmak istemiştim. Uzun süredir elbiseler ya da etekler ilgimi çekiyordu, onların arasında hiç sevmediğim bedenimi hayal etmekten kendimi alıkoyamıyordum. Ve bu beni daha iyi hissettiriyordu, hayali bile kendimi sevmeme bir adım yaklaştırıyordu beni. Kendimi o eteklerin arasında öyle güzel görüyordum ki, sanki yetersiz birisi değilmişim gibi hissediyordum. Denemek istemiştim, yapmak istemiştim, kendi isteklerimi gerçekleştirmek ve kendim olabilmek istemiştim. Belki de hayatımda ilk defa istediğim şeyi gerçekleştirmek istemiştim. Bunun için cesarete ihtiyacım vardı, nereden geldiğini bilmiyorum ama yapmıştım. Bedenime oturan ve uyumlu olan renkli renkli elbiseleri gördüğümde kendimi çok mutlu hissetmiştim. Kendim için bir şeyler yapabilmek güzel bir histi. Fakat kötü şeyler doğurmuştu.

İnsanların bana sanki bir canavarmış gibi bakmalarının ardından üç yıl geçmişti, bu hâlâ da böyle devam ediyordu. İlk defa böyle bir işe kalkışmıştım ama insanlar sanırım bu yaptığım şeyi hiç mi hiç sevmemişlerdi. Beni bir kalıba sokmuşlardı; yakışıklıydım, çoğu kız bana bayılıyordu, güçlü birisiydim ve bana bulaşan herkesi yerle bir edebilirdim.

Hayal kırıklığına uğramışlardı. Çünkü ben hayal ettikleri gibi birisi değildim. Yanımda olan insanlar beni olduğum gibi kabul etmemişlerdi, beni uzun süreli yalnızlığa mahkûm etmişlerdi. O insanlardan birisiydi Minhyun.
Belki bu sebeple belki de başka bir sebeple bana kinlenmişti.

Omuzlarıma binen yükü bilmiyordu. Bilemezdi, sevdiği kişiler yanındaydı, onun arkasında olan ve her dediğini yapan ailesi vardı Minhyun'un. Benim neyim vardı? Ailemi kısa bir süre önce kazanmıştım ve kısa süreli mutluluğum olmuşlardı ama sonra yeniden kaybetmiştim. Onları ben öldürmüştüm. Onların lanetiydim ben, benim gibi birisi yüzünden buradan ayrılmışlardı. Ellerim her zamanki gibi bomboş kalmıştı, hiçbir şeyim yoktu.

Onun gibi birisine ihtiyacım yoktu, o olmadan da yapabilirdim. Onlara ihtiyacım yoktu, iyi ki gitmişlerdi yanımdan. Hayatımda ilk defa kendim için bir şey yapmıştım, bu benim seçimimdi ve beni yargılamamalılardı. Böyleydi fakat yine de içimdeki sesi susturamıyordum. Sen kendin yalnız olmayı seçtin, neden diğer insanların seçtiği yoldan yürümedin ki? Dizlerin kanıyor, her tarafın yara bere içinde, her saniye daha kötü düşüyorsun sen, gittikçe parçalanıyorsun. Korkuyorsun, bir daha böyle bir şeye kalkışmadın çünkü çok korkuyorsun.

Düşüncelerim nefes almamı zorlaştırıyordu gerçekten de, dışarıdan nasıl gözüktüğümü bilmiyordum ama sanırım delirmiştim. Çok canım yanıyordu benim. Sadece kalbim Jeongguk diye çığlık atıyordu. Onun yokluğuyla tüm acılarım gün yüzüne çıkmıştı, gidişiyle dağılmıştım. Hayatımda olup biten her şeyi düşünüyordum ve zihnimin içi patlayacak gibiydi.