ibrâhim ayçiçeği için sakladığı taşı yangının ortasına atmış

kaldırımlar adımlarıma sindi ibrâhim,

bana okuduğun masalların sonu,
hep güzel biterdi baba.
demek ki hepsini,
eksik okumuşsun
çünkü hiç bir masal,
mutlu sona âşina değildir baba. yoksa, hâlâ bilmiyor musun?

dört eylül
akşamı,
1983.

serin rüzgâr ibrâhim'in içine işlerken, sıkıca sarıldı ayçiçeği'ne. gitme vâkti gelmişti. karşısında ona hasretle bakan iki yaşlı gözü görünce, ellerini ayçiçeği'nin pınarlarına götürüp yaşlarını sildi usulca.

"ayşegül'üm, canımın canı. yüreğime ev olan güzel yâr'im. sil hadi gözyaşlarını. bak, ardımdan bir damla bile yaş akıtırsan, seni affetmem ha, ona göre. senin gözyaşlarının aktığı tek yer, benim avuç içlerim olsun."

ayçiçeği'nin müjganından öptü usulca. saçlarını okşadı. derin bir nefes çekti içine. son nefesini sevdiğinin yüreğine bırakırmışcasına, içli soluklar aldı bir kaç saniye. gözleri, hasretin acı sancısıyla yanıyordu. fakat, vatana hizmete gitmeliydi. başı dik çıkmalıydı sevdiği kızın ailesinin karşısına.

"ibrâhim, yüreğime bir ağrı düşüverdi. gözümden, yüreğimden sakındığımsın sen, benim. ayrılık, sevgimizi azaltmaz. yeniltmez. alnımız ak, elimiz pak severiz yine bir birimizi. fakat, endişem senin sağlığınadır. ayağına taş değse, yüreğime sancı iner. gözümden, canımdan bir hayli uzakta, aylarca nasıl beklerim seni?"

"ayçiçeği'm, bana hiç bir şey olmayacak. vatan uğrunda helâk olmak, büyük şereftir. fakat, benim önceliğim sağ salim eve dönmek. gerçek evime, senin yanına. sana söz veriyorum, döneceğim. bu ellerimle yine saçını okşayacağım. müjganından öpeceğim, ellerini tutacağım. sana yeminim olsun, bu yolun sonunda birlikte olacağız. inan bana,"

"inanıyorum, ibrâhim. bu hayatta herkesden çok, sana inanıyorum. sadece, sana."

sonra mı,
sonra ibrâhim gitti.

masal,
sancısını omzuna alıp
ibrâhim'in yüreğine,
ayşegül'ün bağrına sindi.

beş eylül, 2020
20:37