ibrâhim ayçiçeği için sakladığı taşı yangının ortasına atmış

gövdeme kızgın demir bastılar ibrâhim,

yusuf, göğsümde çiçekler açtıran biri var. kaburgama ellerini uzatmış.

1 aralık,
1983.

“cihân, yüreğim yerinden çıkacakmış gibi atıyor. elim ayağıma dolaştı. ne edeceğiz, nasıl diyeceğiz, böyle böyle diye. ben utanırım, cihân. bakamam, babamın yüzüne. âh!”

“sakin ol, ayşegül. her şey çok güzel olacak. asma o gül yüzünü.”

ellerinden tuttu cihân ayşegül'ün. saçlarına bir buse kondurdu. sımsıcak sarıldılar bir birlerine.

herşey, cihân'ın dediği gibi oluverdi. üç gün sonra, nişanlandılar ayşegül'le. ikisi de göğüslerinde koca bir karanfil yeşerttiler.

fakat, ibrâhim'in bağrı sancıdı usulca. duymadılar hiç. ibrâhim'e bir taşı kaldı, bir de eksik şiirleri işte. göğsüne sıkacağı yâr'ın hasretini de alıp, kendine karanfilden bir mezar kazdı ibrâhim. hiç kimsenin hâberi olmadı.

21 eylül 2020,
15:08