Help Me, I'm Dying | BL [EDITING]

[8]

Keshia's POV

Hindi ako makapaniwala...

Hindi namin nahalata na araw-araw siyang may dinadamdam na sakit dahil akala niya'y wala na kaming pake sa kanya.

That's not true. We all love him kahit ganyan lang siya.

Hindi nga siya sweet pero palagi siyang concern sa amin. Hindi nga namin alam kung may halong pang-aasar ang pagiging concern niya.

Kahit kailan, hindi niya ipinaramdam sa amin na nag-iisa kami. Pero ano ang sinukli namin? Hindi man lang namin siya kinakamusta kung okay lang siya.

Tinatago niya lahat ng nararamdaman niya sa mga ngiti, tawa, pang-aasar, pangungulit at pag-iingay niya. He thought opening up his problems to us makes himself a burden but, no.

Maybe we never made him felt that we're ready to listen to him.

We all admit na minsan nakakainis 'tong si Han pero kahit kailan, hindi kami nagalit sa kanya. Alam naman naming ganito lang talaga siya. In fact, naririndi kami sa katahimikan kapag absent siya.

I didn't expect na talagang iniisip niya na nagiging istorbo siya sa akin sa pangungulit at pang-aasar niya. Yes, he disturb me pero sanay na ako. Kailanman, hindi ako nagtanim ng sama ng loob at galit sa kanya for being an asshole.

Paano naman ang iba?

He misunderstood eveything mula ng maging kami ni Axel. Kahit kailan hindi ko inakalang mag-iisip siya ng ganun. I never thought na iisipin niyang wala na siyang halaga sa akin dahil hindi na kami masyado nag-uusap.

Really, Jefferson Han. You're really a dumbass.

Gusto niyang mamatay kasi akala niya gusto naming mawala na siya sa mundong 'to? No.

Yes, sometimes we're mad but we never ever hate him. Akala niya talaga magiging masaya kaming lahat 'pag wala na siya. Akala niya makakasama niya ang nanay niya.

Kung talagang natuluyan siya, I'm sure he'll be dumped in hell. I'm sure his mom is in heaven right now for sacrificing her own life just to let his son live here in this world.

Jefferson Han, you must be thankful kasi mas pinili 'kang buhayin ng mama mo 'keysa sa sarili niya.

And then my phone rings in my pocket. Kinuha ko ito at sinagot ang tawag. "Hello?"

"Babe, na'san ka?"

Pinunansan ko ang mga luha ko at napangiti. "Axel..." and then I sniffed.

"Baby? May problema ba? W-wait, are you crying?"

"Nasaan ka ngayon baby pupuntahan kita."

"S-sa bahay nila Han. Nasa kwarto niya ako"

"Baby-"

"Please come here fast!"

"Okay. Wait for me there."

"I love you baby."

"S-see you later, I love you too." and I ended the call and ibinalik ang cellphone ko sa pocket ko. Tiningnan ko lang ang letter ni Han.

His handwriting still sucks. But atleast, it's more understandable than before. Napadpad ang tingin ko sa mga nanuyong patak ng luha niya.

He can't handle the pain now.

Pagod na siyang lumaban at masaktan. Pero maling paraan ang ginawa niya 'eh! At isa pa, we're not ready to lose him.

And then I remembered the day kung kailan nagsimula na nagkaroon ng lungkot ang mga mata ni Han. Kung kailan nagsimula na kaming maging distant.

I feel guilty.

Nagsisisi ako kung bakit hinayaan ko ang sarili ko na magbitaw ng masasakit na salita sa kanya.

Hindi ko sinasadyang masaktan siya. Hindi ko sinasadyang magbitaw ng mga salitang 'yun. Paulit-ulit siyang nagso-sorry sa akin pero naging matigas ako hanggang sa mas naging cold at ignorant ako sa kanya.

___...↭...___

Axel's POV

It hurts. Sobrang sakit na marinig ko siyang umiyak. Ano kaya ang problema niya? At bakit kaya nandoon siya sa bahay nina Jefferson at nasa kwarto pa niya? Kinakabahan ako sa kung ano man ang nangyayari kay Jefferson ngayong araw. Ang weird lang niya ngayon.

Hindi kaya may nangyaring masama kay Jefferson kaya umiiyak ngayon si Keshia my loves ko? I mean, bihirang pumunta sila sa bahay nina Han maliban na lang kapag health emergency like may nahimatay, sumuka, etc.

Habang papunta ako sa bahay nina Han sakay ang bike ko, biglang may tumawag sa akin. Huminto muna ako kaka-bike at kinonect ko ang bluetooth headset ko bago sagutin. "Yeollim, ano? Natawagan mo na ba si Joseph Han?" at nagpatuloy ako sa pag-bike.

"Ilang beses ko 'bang sabihin na Whisley na ang pangalan ko gunggong."

"Natawagan ko siya at umiiyak si tanda. Nasa hospital sila ngayon kasama niya ang mga Imo at Sy maliban kay Keshia your loves mo na nagpaiwan sa bahay nila."

Nagulat ako sa narinig ko. "Bakit daw?" Narinig ko namang napahinga ito ng malalim.

"Si Jefferson..."

Natigilan ako ng marinig ang pangalan niya. "Ano nangyari sa kanya?"

"Wag 'kang mabibigla sa sasabihin ko 'ha? Kasi ako, nabigla ako ng sinabi ni tanda sakin 'to. Hindi ko naman inakalang magagawa niya 'to-"

"Sabihin mo na! Pa suspense ka pa 'eh" narinig ko naman ang pagbuntong hininga niya sa kabilang linya.

"Muntikan na siyang matuluyan."

Napatigil ako sa pag-bike ng marinig ko 'yun. "H-ha?"

"Nagpakamatay siya. Bumubula na ang bibig niya at namumutla ng makita siya ni tanda sa CR ng kwarto niya. Puno rin ng dugo ang kanang braso 'neto. And it means halos umabot na ng ilang minuto bago siya madatnan since namumutla na siya."

"Nung una, nahirapan pa siyang buksan ang pinto ni Han para tawagin siyang kumain at napagtanto niya na lock pala."

"Tapos nung nabuksan niya, nagtataka siya kung bakit sobrang dilim ng kwarto niya kaya binuksan niya ang ilaw at nilapitan sa kama niya pero wala naman si Jefferson 'dun."

"Titingnan na niya sana sa CR ng makita niyang bukas ang pintuan ng CR ni Jefferson at nakita niya itong nakahiga ng walang malay sa sahig at namumutla."

Nagulat ako sa lahat ng sinabi niya. Hindi ko inakalang magagawa 'yun ni Jefferson. Napaka-masayahin niyang tao.

"Hello? Axel?"

"Pupuntahan ko si Keshia. Kailangan niya ako ngayon."

"Puntahan niyong lahat si Jefferson sa hospital. Kayo na ang bahalang tumulong sa kanila 'dun. Bantayan mo si Steven baka may gagawing kagaguhan 'yon." at agad 'kong pinatay ang tawag at nagsimulang mag-bike.

Jefferson, bakit mo naman ginawa 'to sa sarili mo? Nagkulang ba kaming lahat na mga kaibigan mo sayo? Nagkulang ba kami na iparamdam kung gaano ka namin kamahal?

Ganun pala ang rason ng pag-iyak ng baby ko. Siguradong napakasakit 'nun kay Keshia na malaman niyang nagpakamatay yung taong kasabay niya sa paglaki at ang taong parating nasa tabi niya.

Keshia, baby, wait for me. Malapit na ako.