Σκοτεινό πάθος

16

   Βαριόμουν την ιστορία, βαριόμουν τον καθηγητή, βαριόμουν το σχολείο, βαριόμουν γενικά. Είχα γεμίσει το βιβλίο της ιστορίας με διάφορα σχέδια που τα φανταζομουν να φοράνε μοντέλα σε επιδείξεις μόδας και αντί να έχω τον κ.Ροουλ να μιλάει για τον εμφύλιο , μπροστά μου είχα φώτα, φωτογράφους, μουσική, ρεπόρτερ.

   Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή μου , φυσιολογικά και βαρετά και χωρίς τον Σάιλας. Το περίεργο είναι πως τις επαφές με τον μπαμπά τις κράτησε , το αναμενόμενο: Δεν κράτησε καμία επαφή μαζί μου .

   Επιτέλους χτύπησε το κουδούνι και μπορώ να με το χέρι στο ευαγγέλιο ότι υπήρξε λύτρωσε για όλους εκεί μέσα.

- Αρχηγέ;

  Σήκωσα το κεφάλι μου με ένα στραβό χαμόγελο για να αντικρίσω τον Νικ, παλιόφιλος και ο αρχηγός της ομάδας μπάσκετ . Φυσικά με αποκαλούσε "αρχηγό" γιατί πίστευε πως το να είναι κάποια αρχηγός των τσιρλίντερ σήμαινε έμμεσα ότι είχε την αρχηγία και της ομάδας λόγω... Των ταλέντων της.

- Δεν το βαρέθηκες ακόμα?

  Τον ρώτησα γλυκα.

- Μπα. Ίσως όταν τελειώσουμε το λύκειο. Θα έρθεις μετά για την τελευταία προπόνηση έτσι;

   Του κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Όχι πως είχα διάθεση να χορεύω μπροστά στα αγόρια που δήθεν έκαναν προπόνηση αλλά αυτη ήταν η ιερή αποστολή μας.

- Έχεις κάτι;

- Όχι. Απλά νιώθω κάπως κουρεμένη από όλο αυτό.

- Το σχολείο;

- Τη ζωή.

  Τον διόρθωσα και σηκώθηκα από το θρανίο μου. Ο Νικ γέλασε με αυτό που του είπα.

- Γιατί η Χέιλι Σάλβατορ να είναι κουρασμένη από την τέλεια ζωή της;

   Τον κοίταξα μπερδεμένη. Ακριβώς αυτό δεν καταλάβαινε.

- Δεν είναι τέλεια η ζωή μου... Δεν την έφτιαξα εγώ.

   Ο Νικ με κοιτούσε προσπαθώντας να καταλάβει και στο τέλος παρέδωσε τα όπλα .

- Τέλος πάντων δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα υπαρξιακά θα πρέπει να μου τα εξηγήσεις κάποια στιγμή ... Πάμε για προπόνηση τώρα ? Μη τους αφήσουμε να περιμένουν.

    Ένευσα καταφατικά και τον ακολούθησα έχοντας φυσικά στο μυαλό μου "τα υπαρξιακά μου" να με ταλανίζουν.

  Φτάσαμε στην αίθουσα γυμναστικής και ήταν θεοσκότεινη χωρίς κανένα παιδί μέσα.