Her kaçışın bir sonu olduğunun daimi savunucularındanımdır.
Ne kadar kaçarsanız kaçın en sonunda başladığınız yere dönersiniz. O kimliğe, o yere, o duruma, o absürtlüğe...
Bu listeyi uzattıkça uzatabilirim ama hepiniz neyden bahsettiğimi anlamışsınızdır.
Mark Lee benden kaçmaya çalıştıkça bana yakalanıyor, bana tutuluyor ve benimle beraber yanıyordu. Beraber deliriyor, cehennemin kapısındaki şeytanları fazlasıyla büyük bir zevkle selamlıyorduk.
Artık bana olan soruları farklıydı, beni bir şeylerden kurtarmak ister gibi değildi. Nedenimi anlamak istiyordu.
Bir insan neden delirirdi? Gerçekten biz neden delirmiştik ki?
Bunu anlamaya çalışıyordu. Şehvet deliliğine değer mi anlamaya çalışıyordu fakat gençti, küçüktü ve çok tecrübesizdi benim güzel bebeğim.
Şehvet duygusu bir kere kana karıştığında ne akıl bırakırdı ne mantık ve ben büyük bir zevkle Mark'ın tüm mantığını yerle bir ediyor, zihninde daimi bir hüküm sağlıyordum.
Tüm bunları anlatmaya başladığımda ilk lafım "Kimse bana değişmek ister misin diye sormuyor." olmuştu. Değişmek istemiyordum.
Ama Mark benim için değişmeyi göze alıyordu, bunu tartıyordu en azından, anlamaya çalışıyordu.
Güzel gözleri ben ve dudaklarım arasında mekik dokuyordu sürekli, artık not da almıyordu. Artık Mark Lee sadece beni anlamaya çalışıyordu.
Tüm bunları benim için yapnaya değer miydi?
Cevabını henüz kestiremiyoruz, hiçbirimiz ama ben size bölümün başında en büyük ipucunu verdim aslında.
"Her kaçışın bir sonu vardır."
Tabii ki Mark Lee'nin benden kaçışı da bir son buldu, tahminimden uzun sürse de.
Bir gece yine bana ayrılan odada oturmuş kitap okuyordum ki odamın kapısı hırsla açıldı.
Gece geç bir saatti, gelenim gidenim olmazdı pek o yüzden yalanım yok, şaşırmıştım. Kapıdaki ter içinde, gündelik kıyafetlerdeki Mark'ı görünce daha çok şaşırmıştım.
"Senin burada ne işin-"
Dudaklarıma yapıştı. Mark Lee'nin benden kaçışı bir son bulmuştu. Bunum keyfiyle sırıtırken arkasına sırıtışımı büyütecek bir cümle geldi.
"Sevişsene benimle."
Eh, buna nasıl hayır diyebilirim?
