Bir akıl hastanesinden kaçmak mükemmel bir duyguydu.
Seviştiğimiz günden 6 gün kadar sonra kaçmıştık akıl hastanesinden, malum Mark yürümekle alakalı bir sorun yaşıyordu, ve ben tekrar yaşıyormuş gibi hissetmiştim.
"Kendini nasıl hissediyorsun?"
Mark yanımda bana sorduğunda gülümsemiş ve dudaklarına küçük bir öpücük bırakmıştım.
Soğukkanlı bir seri katil olabilirdim ama Mark Lee zayıf noktamdı.
"Yaşıyormuş gibi."
"Orada kalmana izin verdiğim için üzgünüm Yuta."
"Üzülme küçüğüm, bir şey yapamazdın zaten."
Nihayet evime geldiğimde kapıda birkaç kişinin beni beklediğini gördüm, başta Doyoung'du.
"Bu kadar uzun süreceğini düşünmemiştik Nakamato."
"Bu sefer oradan kendimle beraber getirmem gereken biri vardı."
Mark'ı işaret ettiğimde Doyoung gülmüştü.
"Eve gel kardeşim, seni özledik."
*********
"Bir doktoru ayartıp hastaneden kaçırdığına inanamıyorum."
"Benimle alakalı şeylere şaşırmaman gerektiği konusunda anlaştık sanıyordum?"
İkimiz Mark uyuduktan sonra silahları tuttuğumuz odaya gitmiştik.
"Bu senin bile yapabileceğinin üstüydü Yuta, beni gerçekten çok şaşırtıyorsun."
"Şaşırtmayı severim."
Her silahımın üzerinde elimi büyük bir özlemle gezdirdim, oranın bana Mark gibi büyük bir getirisi olsa da kendimi çocuklarımdan ayrılmış gibi hissediyordum.
" Sen yokken meydan çok boş kaldı. Geri gel ve onlara Nakamato Yuta'nın kim olduğunu hatırlat."
Sırıtmıştım, sırıtmıştı.
Mark'tan önce beni anlayan tek kişiydi Doyoung, ikimiz de burnumuza kadar bu işin içindeydik ve yalan yok, çıkmaya çabalamamıştık bile.
" Bana izin ver, biraz uyuyayım yarın tararız herkesi, tamam mı? "
" Tamam git Mark'ına hadi kış."
Oma orta parmağımı kaldırıp gerçekten de Mark'ın yanına gittiğimde çoktan uyumuş hatta büyük ihtimalle uyanıp tekrar uyumuş olduğunu görmüştüm.
Gülümseyip yanına uzandığımda yataktaki sıcaklığı hissetmiş gibi yanıma yaklaşmış ve sarılmıştı.
Mark Lee şu ana kadar kırdığım en güzel kabuğum, yaptığım en güzel delilikti.
