𝗕𝗮𝗱 𝗟𝗶𝗳𝗲™

#69

Νεφέλης ποβ

Έφτασα στην περιοχή του Κώστα και μόλις κατέβηκα απτό λεωφορείο. Άντε τώρα να βρω το σπίτι του.

Που να θυμόμουν καλά κιόλας που έμενε.

Κοιτάζω γύρω μου καλά καλά και προσπαθώ να θυμηθώ το δρόμο για το σπίτι του Κώστα, έλα όμως που δεν το θυμάμαι καλά.

Ήταν σε ένα απονομενο ...κάπως δρόμο.
Πφφ, δεν θυμάμαι.

Πω ναι, πως δεν το σκέφτηκα ποιο νωρίς ακαλα είμαι χαζή. Θα ρωτήσω κάποιον για την διεύθυνση, τουλάχιστον αυτό θυμάμαι.

Απομακρύνομαι από την στάση και αρχίζω να περπατάω προς το "κέντρο" μπας και βρω κανέναν να ρωτήσω για την διεύθυνση.

Συναντάω στο δρόμο μια κυρία, και την σταματάω αμέσως.

"Συγγνώμη, να σας ρωτήσω κάτι?" Τις λέω καθώς πάω κοντά της

"Ναι?" Μου λέει κάπως περίεργα

Τις λέω την διεύθυνση και προς τα πού πρέπει να πάω και με κοιτάει κάπως περίεργα καθώς μου χαμογελάει.

"Α γλυκιά μου δεν είσαι από εδώ ε?" Με ρωτάει

"Ε όχι" τις απαντάω

Άντε όμως, δεν έχουμε χρόνο τώρα βρήκε να μου πιάσει συζήτηση?.. πω.

"Λοιπόν, θα ξανά γυρίσεις στην στάση και στα δεξιά σου θα δεις μια ανηφόρα, από εκεί θα πας όλο ευθεία και εκεί θα βρεις το σπίτι που ψάχνεις" μου λέει με ένα χαμόγελο

Νταξει μωρέ, καλή μου φάνηκε.

"Ευχαριστώ" τις απαντάω στα γρήγορα και αρχιζω να περπατάω προς την στάση

Πω πάλι πρέπει να ξανά γυρίσω πίσω.

Ανέβηκα στην ανηφόρα όπως μου είπε εκείνη η κυρία, ήταν μια μικρή υσυχη γειτονιά.
Τώρα πρέπει να βρω την διεύθυνση του Κώστα, άρχισα να περπατάω ποιο γρήγορα κοιτάζοντας τα σπίτια προσπαθοντας να θυμηθώ ποιο ήταν το δικό του.

Όσο περπατούσα σκεφτόμουν την Αφροδίτη τι θα τις έκαναν οι μαλακές, πως θα είναι τώρα, σίγουρα θα κλαίει και θα φοβάται, θα την έχουν κλείσει κάπου, ανυσηχω πολύ θέλω να την δω.

Α, να το σπίτι του Κώστα , το βρήκα επιτέλους. Χωρίς δεύτερη σκέψη πάω και χτυπάω την πόρτα  3-4 φορές δυνατά φωνάζοντας σαν τρελή "Κώστα,άνοιξε την πόρτα".
Περίμενα 2-3 λεπτά αλλά τίποτα, την ξανά χτύπησα 3-4 φορές πάλι αλλά τίποτα, προσπάθησα να κρυφό κοιτάξω απτό παράθυρο αλλά είχε κουρτίνα και δεν φενοταν τίποτα, ε όχι τώρα τι θα κάνω δεν είναι σπίτι, τόσο δρόμο για το τίποτα.