အိမ္ေရွ႕မွာလူရိပ္ျမင္လိုက္တာမို႕ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕ ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္ရင္းဇိမ္ယူေနရာကေန ေခါင္းေလးငဲ့ၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။လက္ႏွစ္ဖက္ေနာက္ပစ္ကာ တံခါးဝမွာ မၿပံဳးသလို ၿပံဳးသလိုမ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႕ ရပ္ေနတဲ့လူကိုျမင္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ စိမ့္ေအးလႈပ္ခတ္လို႕သြားရေလသည္။
ဘာလာလုပ္ျပန္ၿပီလဲမသိ... ဒီဘက္အိမ္ကို ကူးသန္းလာေရာက္ဖို႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကလည္း သူ႕မွာမကုန္ႏိုင္ေအာင္မ်ားျပားလြန္းသည္။
ေက်ာင္းလည္းပိတ္ အလုပ္လည္းမသြားရတဲ့ေန႕မ်ိဳးမွာ Xing ကလည္းအိမ္မွာရွိေနတာမ်ိဳးနဲ႕ႀကံဳရင္ တစ္ေန႕လံုးပင္အိမ္ကမျပန္ေတာ့ဘူးမွတ္...Luhan မွာသာသူမျပန္မခ်င္းအခန္းထဲမွာပိတ္မိၿပီး ပ်င္းရိတြန္႕လိမ္ေနရတတ္သည္။ရွိရွိမရွိရွိ ဂရုမစိုက္ပါဘူးဆိုတာမ်ိဳးလည္း Luhan မွသေဘာမထားႏိုင္တာ...
သူ႕ေရွ႕မွာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳး တည္ၿငိမ္စြာ မေနႏိုင္ေသးပါဘူးကြယ္.... သူကေတာ့ေနႏိုင္တယ္ထင္ပါရဲ႕ ... အဲ့ဒါေၾကာင့္မုိ႕လို႕လည္း ဒါေလာက္ရင္းႏွီးစြာဝင္ထြက္သြားလာပတ္သတ္ေနဖို႕ သူစိတ္လံုၿခံဳႏိုင္တာေပါ့....
"ဘာလာလုပ္တာလဲ..."
အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ Xing က ေလသံမာမာေၾကာင့္အံ့ၾသသြားရသည္။တစ္ဖက္လွည့္ကာ အေပါက္ဝကိုမ်က္ႏွာမူထားတဲ့ Luhan က သူ႕ကိုမျမင္ေသး။
တင္းမာလွခ်ည္လား.... လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေနာက္ပစ္ကာ က်ိဳ႕ရို႕စြာရပ္ေနတဲ့ Sehun ကိုသူအားနာစြာၾကည့္မိရသည္။
"ကိုႀကီးကို စာအုပ္တစ္အုပ္ေပးစရာရွိလို႕ပါ... ဒီတစ္ခု သူဖတ္ခ်င္တယ္လို႕ေျပာထားဖူးလို႕"
ဒီတစ္ေယာက္ကလည္း သိပ္ကိုအေလ်ာ့ေပးရိုက်ိဳးေနေတာ့တာပဲ.... နည္းနည္းေလးမွကိုမာနမထားေတာ့ဘူးထင္သည္။
"ဘယ္သူက မင္းကိုႀကီးလဲ... သူမ်ားအစ္ကိုကို သူမ်ားေခၚသလိုလိုက္မေခၚပါနဲ႕"
"ငယ္ေလး...ဧည့္သည္ကို စကားေျပာတာဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ "
မေနသာေတာ့ ... ခပ္ဟန္႕ဟန္႕ဝင္ေျပာရေတာ့သည္။သူ႕ကိုေတာ့ ငယ္ကျပန္မေျပာ...ဒါေပမယ့္ မ်က္နွာကေတာ့ မႈန္တင္းပုပ္စပ္ေနေတာ့၏။
