'' အဲ့ဒီတုန္းက ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲေတြေျဖၿပီးကာစအခ်ိန္ပဲ ... ၿပီးေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ သူက Luhan နဲ႕ေတြ႕ၿပီးျပန္လာတဲ့ည ... ''
'' ေက်ာင္းနားမွာရန္ပြဲတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုရယ္ ... တျခားေက်ာင္းကေကာင္ေတြအုပ္စုရယ္ ... ''
'' နဂိုထဲက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ခပ္ေဆာင္ေဆာင္ျဖစ္ေနၾကတာပဲ ... ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းခ်င္းမတူတာေကာ ... ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ျပႆနာကလည္းမႀကံဳေသးတာေကာနဲ႕ တစ္ခါမွေတာ့ ထိပ္တိုက္မျဖစ္ဖူးၾကေသးဘူး ... အဲ့ဒီေန႕က ပထမဆံုးပဲေပါ့ ''
အခန္းငယ္ထဲမွာ လူသံုးေယာက္ရွိေနေပမယ့္ စကားသံတစ္ခုပဲထင္ရွားစြာထြက္ေပၚေနသည္။ Xing ကိုလည္းမၾကည့္ရဲ ... Jino ကိုလည္းရင္မဆိုင္ရဲ ... စိတ္ပ်က္ကာေဒါသနဲ႕ျပည့္ႏွက္ေနမယ့္ အၾကည့္ေတြကိုေၾကာက္သည္။
အခုခ်ိန္မွာ Luhan ကိုအားလံုးကမုန္းေနၾကမွာ ... မမုန္းရင္ေတာင္ ေဒါသေတာ့ထြက္ေနၾကမွာ... ဘယ္သူကမွ ဘာမွထုတ္မေျပာေပမယ့္ အလိုလိုပင္လိပ္ျပာငယ္ကာ အျပစ္မကင္းဝမ္းနည္းေနရသည္။
မ်က္လႊာကိုခ်ကာ လက္ဖ်ံမွာထိုးထားတဲ့အပ္ထဲ ပိုက္ၾကည္ၾကည္ကေနေဆးရည္ေတြတစက္စက္စီးက်ေနတာကိုေငးၾကည့္ရင္း Jino စကားေျပာေနတာကို တိတ္ဆိတ္စြာနားေထာင္ေနမိသည္။ ရင္ထဲမွာတင္းက်ပ္စြာ မြန္းက်ပ္နာက်င္ေနရတာဟာ ေစာေစာတုန္းက ရင္ဘတ္နဲ႕လက္ကိုင္နဲ႕ေဆာင့္မိတာသက္သက္ေၾကာင့္ပဲေတာ့မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕ ...
'' ပထမဆံုးနဲ႕ေနာက္ဆံုးရန္ပြဲလို႕လည္းေျပာလို႕ရတယ္ ... အဲ့ဒီတစ္ခါရဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီႏွစ္ဖြဲ႕ကဘယ္ေတာ့မွထပ္ကိုမေတြ႕ၾကေတာ့တာ ... ''
'' ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီရန္ပြဲမွာ ဟိုဘက္အုပ္စုထဲကတစ္ေယာက္ေသသြားလို႕ပဲ ... ''
အံ့ၾသသြားရတာမို႕ Jino ကိုဖ်တ္ကနဲၾကည့္လိုက္မိသည္။Jino ကသူ႕ကိုၾကည့္မေန ... ၾကမ္းျပင္ကိုစိုက္ၾကည့္ကာ ၿငိမ္ေန၏။ Xing ကလည္း Jino ကိုေငးေနသည္။
'' တကယ္ေတာ့ႏွစ္ဖက္လံုးအမွား ႏွစ္ဖက္လံုးကလြန္တာပါ ... ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကလူေတာင္ေသသြားတာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကအလိုလို တရားခံျဖစ္သြားတာေပါ့ ... ''
