O, intikam denen darağacıydı, ben o darağacına asılan bedendim.
O bir gölgeydi, ben gölgesinden korkan küçük bir kızdım.
O, kelimelerin canına okuyan adamdı, ben suskunluğu ensesinde gezen kadındım.
"Eğer," dedim sözler boğazıma yapışıp beni boğarke...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
16.01.2021...
19. BÖLÜM
"KALBE VURULAN PRANGA"
"Sende gördüm ruhumun yansımalarını, bir yama gibi diktim seni yaralarımın üzerine. Görüyor musun gidiyorsun benden, binip ayrılık denen trene."
Manuş Baba - Aşkın Kederi
Söyle bana akşamgüneşi, göğsümdeki bu ağrıyınasıl yok sayayım? O gitti gideli, dibi ölüm kaynayan o uçurumdayım. Koşuyorum, ona ulaşmayaçalışıyorum, önüme engel diye acılarımıkoyuyorlar. Onu benden çalan ayrılığın çirkin sesi bile bastıramıyor içimdeki özlem çığlıklarını.
Akşam güneşi, Tanrı'ya dua edip onu istesem, günahkârım diye zincire vururlar beni. Ama onun yokluğu kalbime vurulmuş bir pranga, görmüyorlar. Yalnız ben taşıyorumağırlığını yüreğimde. Bana bir çare bul, bir kapıaçönüme. Çıkmaz sokaklardan kurtulmuyor bu deli başım, çıkmazagirdim diye vazgeçmiyor onu aramaktan.
Elleri tutmuyorartıkellerimi, avuç içlerimde koca bir yangın. Hiç acımadan basıyorumavuçiçlerimi kalbime, yanıp kül olan kalbimin ardından yalnızca o kalıyorgeriye. Akşamgüneşi, sancıyan kalbime birçare bul. Ya da sök at kalbimi yerinden, ben yapacak olsam, ellerimkalbiminiçinde onu bulacak, kıyamayacağım. Sen kıy ona akşamgüneşi.
Biliyorum, kalbimi söktüğün vakit, kıyamet kopacak olsa ben dönüp onu bulmak için çabalayacağım. Kurak bir çöle sürülse bu aciz bedenim, kızgınkumlarınarasında onu arayacağım.
Ama ne olur akşamgüneşi, ne olur sök al bu kalbi benden. Ben bu kalbin içinde onu taşırken, daha ne kadar onsuz yaşayacağım?
Günler tıpkı bavulunu toplayıp giden bir baba gibi anlayamadığım bir şekilde geçip gitmişti. Geçen günler bana bir şey katmamakla birlikte, çala çala terk etmişti takvimleri. Ben o takvimin son yaprağıydım. Ben terk ettiği babasının ardında kalan o küçük çocuktum. Ben sonbaharda savrulup giden yapraktım. Sonbahar yerini kışa bıraktığında, savruluşumun hiçbir anlamı olmayacaktı.
