MİHEN (Tamamlandı)

🍂4🍂

Yayımlama tarihi:
28 Aralık 2020
20:40

....................

Bir an bekle, arkana dön ve unuttuklarını anımsa. Kaybettiysen ara, kırdıysan af dile, kırıldıysan affet; çünkü hayat çok kısa.
~Şems-i Tebrizi~

~~~~~~~~~~~~~~

Sevdiklerimize geç kalmamak ve onlara kör ve sağır olmamak dileğiyle.....

~~~~~~~~~~~~

Hepsi benim yüzümden işte. Benim sorumsuzluğum. Eğer o zaman baksaydım  böyle olmayacaktı. Ya küçük bir kıvılcımla alev alsaydı ev...
Ya o anda herkes evde olsaydı. Şu an tüm ailem... Devamını getiremiyorum. Kelimeler boğazımda düğüm düğüm.

Bunun düşüncesi bile beni dehşete sokmaya yetiyor. Hemen bu ihtimali kovuyorum el çabukluğuyla.

Acı...Suçluluk...Pişmanlık...
Hüzün...Endişe....Korku....
Şu an ben bile bilmiyorum ne hissettiğimi.

Elim ayağım boşalmış. Hemen yamacımda annemin yürekleri delik deşik eden ağıtları dalgalanmaya devam ediyor. Başım hâlâ ellerimin arasında.

Suçluluğuma daha büyük bir suçluluk eklenmiş. Deve kuşu misali başımı kumların altından çıkarmaya korkuyorum.
Ama korkunun ecele faydası yok. Neva'nın kendi nefesini kestiğini sanıyorlar. Oysa nefesini asıl kesen benim, ben!

Bilmiyorlar...

Başımı hafifçe çıkarıyorum ellerimin arasından. Gözüm yerde bir noktada asılı.

"Neva intihar etmedi. O canına kıymadı. Ben yaptım her şeyi.
Onu ölüme iten benim."

Söylediklerim annemin ağıtlarını bastırıp koridorda yankılanıyor.
Annem ağlamaktan kan çanağına dönmüş gözlerini bana çeviriyor. Babam ayağa kalkıp bana doğru geliyor. Kederli bakışları söylediklerimin şokuyla yıkanmış.

"Ne diyorsun evlat?"

Sesi tir tir  titriyor.

"Evet baba ben yaptım. Ben ölüme ittim onu ve hatta sizi ve çocuklarımı. Şayet evde olsaydınız, sizde şu an şu duvarın ardında ölüm ile yaşam arasında gidip gelecektiniz Neva gibi. Ya da belki de..." Susuyorum.

Söylediğim her kelime göz yaşı olup bıçak keskinliğiyle yanaklarımdan inip saplanıyor kalbime.

Ağlıyorum...

Hiç olmadığı kadar hemde...

Hayretle beni dinliyor annem ve babam. Bağırıyorum.

"Ben yaptım baba! Ben yaptım! Neva şu an benim yüzümden orda cansız yatıyor. O kahrolası tüpün başlığına bakıp kontrol etmem gerekiyordu. Ama bakmadım. Kahretsin ki bakmadım. Oysa Neva demişti. Gaz kaçırdığından şüphelenmişti.
Bakmadım baba! Bakmadım. Peki ne yaptım? Gittim dışarda arkadaşlarımla eğlendim!"

Annemin gözlerine daha da hücum ediyor gözyaşları. Her biri dışarı akmak için yarışıyor adeta.

"Ne yaptın sen oğlum? Ne yaptın?" diye ah vah edip dizlerini dövüyor.

"Yeterince karını görmezden geliyordun evlat. Bunu da mı yaptın? Karının canına da mı kast ettin? O masuma bunu da mı yaptın? Ya evlatların! Onlar da zarar görseydi. Ya ev bir kıvılcımla alev alsaydı."

Başımı duvara vura vura "Ben yaptım!" diyorum sadece.

"Ben yaptım."