Yayımlama tarihi:
~25 Şubat 2021~
10:30
❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎❣︎
Onu çeken o derinlik onu bir bahçenin kapısına götürmüştü.
Annesini o bahçede görmüştü uzaktan.
Şu an yeniden yaşıyor gibi o anı.
Bahçenin kapısı açılıyor birden. İçeriye giriyor. Bahçenin her tarafı rengarenk çiçeklerle donatılmış. Tüm çiçeklerin kokusu birbirine karışmış, o kokuyu duyanların ayaklarını yerden kesiyor adeta. O kadar büyüleyici ki.Neva o kokuyla kendinden geçiyor. Arkası dönük halde çiçeklerle ilgilenen annesine sesleniyor boğuk bir sesle. Çünkü gözleri dolu dolu. Kelimeler boğazında düğüm.
"Anne!"
Annesi duyduğu sesle ayağa kalkıp sesin geldiği yere dönüyor.
"Neva'm?"
Kollarını açıyor. Üzerinde ışıltılı bir elbise var. Rengi bembeyaz. Yeşil bir şal ile saçlarını örtmüş. Neva'nın gözleri , annesinin güzelliği karşısında kamaşıyor. Neva koşup boynuna atlıyor annesinin. Az önce başını döndüren kokuyu daha net duyuyor gömüldüğü sinede. Annesinin kokusu mu işlemişti bahçeye yoksa bahçenin kokusu mu annesini sarıp sarmalamıştı bilemedi. Tek bildiği bu sineden hiç ayrılmak istemediğiydi.
İkisi de sevinç gözyaşları arasında sarmaş dolaş.
"Ooo anne kız birbirinizi buldunuz beni unuttunuz değil mi?"
Yumuşak bir ses geliyor. Neva annesinin kollarından hafifçe doğrulup sesin olduğu yere dönüyor. Bunu söyleyenin babası olduğunu görmesiyle sevinci ikiye katlanıyor.
"Baba!"
Kollarını açıyor babası. Koşup ona da sarılıyor sımsıkı.
Annesi gülen gözlerle, baba ve kızı izliyor.
"Biz de yemeğe oturacaktık. Sofraya buyur kızım."
Anne ve babasıyla birlikte aynı sofrada oturup yemek yemek...
O kadar hasret ki böyle bir ana. O kadar susamış ki. Sahi onlarla beraber aynı sofrada oturmak nasıl bir duygu? Hiç yaşamamıştı ki bilsin. Tamamen yabancısıydı bu duygunun.
O yüzden can atıyor şu an onlarla o sofraya oturmaya. Büyük bir tutkuyla "Tamam baba." diyor.
Babası kızının narin ellerini tutuyor. Neva boşta ki diğer elini annesine uzatıyor. Annesi elinden tutuyor ve hep beraber biraz ilerdeki tek katlı şirin mi şirin evin önünde kurulu yemek masasına doğru yürüyorlar.
"Fatih abim de burada olsaydı keşke. O da sizi çok özlemiş biliyor musunuz?"
"Biliyoruz kızım." diyorlar birbirinin gözünün içine bakıp gülümseyerek.
O sırada Rüzgar bahçenin kapısında beliriyor
"Nevaaaaa!" diye sesleniyor. Ama onu duymazdan geliyor. Onlarla yürümeye devam ediyor Neva.
"Nevaaa!"
Avazı çıktığı kadar bağırıyor ama Neva dönüp bakmıyor. Rüzgar çaresizce arkasından bakakalıyor.
"Anneeeeee!"
"Anneciğiiiiimmm!"
Bu duyduğu sesle Neva yerinde kalakalıyor. Ne bir adım öne ne de bir adım geriye atıyor. Babası ve annesi de durup ona bakıyorlar.
Neva arkasına dönüp sesin geldiği tarafa dönüyor.
"Anneciğiiiiimmmm!"
Bu seslenen oğlu Enes. Bahçenin kapısından içeri girmiş. Orada durmuş durmadan annesine sesleniyor. Kızı Elif ise Rüzgar'ın kollarında ağlıyor.
YOU ARE READING
MİHEN (Tamamlandı)
Teen Fiction~Tamamlandı~ Bekleyişler durağında yılları geçen bir kadındı Neva. Rüzgar'a kapılmış yaprak misali kendisini sadece ona bırakmıştı. Rüzgar nereye savursa oraya akıyordu. Sahi bir yaprak ne kadar dayanırdı ki kendisinden bihaber olan bir Rüzgar'a. N...
