Yayımlama tarihi:
1 Şubat 2021
22:00
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ben, fırtına yemiş yorgun bir gemi, minik kalbin ise sığınabileceğim en güzel liman şehri...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Son zamanlarda günlerim ders çalışmakla geçiyordu.
Başlarda çok az çalıştığım için sınavı kazanamayacağımı düşünmüştüm ve korkmuştum. Ama korktuğum gibi olmamıştı. İstediğim meslek için gayet iyi bir puan almıştım. Öğretmen olmak istiyordum. Çocukluğumdan beri belki de tek hayalimdi öğretmen olmak. Hayat yolunda yürümeye başlayan miniklere rehber olmak, onları ilerde arşınlayacakları zorlu yollara karşı hazırlamak...
Onların saf ve masum dimağlarını ilimle doldurup daha da güzelleştirmek...
Evli olduğum için başka bir şehirde okumak istemiyordum. Bu yüzden yaşadığımız şehirdeki üniversite için tercih vermiştim. İstediğim gibi de çıkmıştı ve artık üniversiteliydim. Sevincimi ilk olarak abimle paylaşmıştım. Çünkü en çok o biliyordu öğretmen olmayı nasıl istediğimi. Bir de dostum Doğa. İkisiyle sevincimi paylaşmış iki kat daha coşmuştum.
Telefon edip Rüzgar ile de paylaşmayı istemiştim.
Arasam mı?
Aramasam mı?
Bu iki cümle arasında bir süre mekik dokuduktan sonra aramaya karar verdim. Aradım aramasına da, açmadı. Uzun uzun çaldırdım oysa... Ama açmadı. "Muhtemelen işi vardır. Belki sonra döner telefonuma." dedim ama ne yazık ki dönmedi. Akşama kadar gözüm telefondaydı. Ama ne aradı, ne de mesaj attı.
Akşam olunca neden aradığımı sorar sandım. Ne yazık ki o zaman da sormadı. Yemekten sonra karşısına geçip konuyu kendim açtım. Çünkü bir şekilde artık ona da haber vermeliydim. Bir yandan beni dinlerken bir yandan elinde ki telefona bakıyordu.
"Güzel." demişti sadece sözlerimi bitirince. Ardından ceketini alıp dışarı çıkmaya yeltenmişti.
"Nereye Rüzgar?"
Bunu duyunca oflamıştı ya da bana öyle gelmişti bilmiyorum.
"Dışarı çıkacağım."
Dik bir sesle söyleyip kapıyı çarpıp çıkmıştı. Sevincime heyecanıma ortak olmaması canımı yakmıştı ilk defa. Gözlerim dolmuştu istemsiz. Beni gözleri dolu dolu bırakmıştı o akşam arkasında...
Ama bilmiyordu...
Ne bunu ne de bundan sonra ki gönül kırıklarımı bilmeyecekti...
Fark edemeyecekti bile...
Yalnızdım işte...
Yapayalnız...
Bir başıma...
Koskoca evde yalnız yaşıyordum gibi. Abim ile banaannem vardı elbette ve ikinci ailem Rahmi Amca ve Kumru Teyze. Onlar hep yanımdaydı. Ama yine de kendimi yapayalnız hissediyordum. Rüzgar yoktu hayatımda ve hep eksik ve yarım gibiydim. Ona ölesiye susamışlığım vardı. Beni görsün beni farketsin çabalarındaydım hep. Ama görmüyordu işte. Sonrasında ne mi oluyordu?
YOU ARE READING
MİHEN (Tamamlandı)
Teen Fiction~Tamamlandı~ Bekleyişler durağında yılları geçen bir kadındı Neva. Rüzgar'a kapılmış yaprak misali kendisini sadece ona bırakmıştı. Rüzgar nereye savursa oraya akıyordu. Sahi bir yaprak ne kadar dayanırdı ki kendisinden bihaber olan bir Rüzgar'a. N...
