My Joy Jikook (Çeviri)

Bölüm 7

Jimin'in bakış açısı.

Jennie'ye dans dersleri vermeye başlayalı yaklaşık bir ay oluyordu. Onların etrafında uzun zamandır vakit geçirdiğim için biraz daha rahattım attık. Akşam yemeğimi artık her akşam onların evinde yiyordum. Jennie artık öğrencim değil arkadaşım ya da sevimli bir kız kardeşim gibi olmuştu ve bu konuda çok mutluydum.

Ayrıca bugün Jennie ile kalmak zorundayım çünkü Jungkook iş gezisinde olduğu için ve Jennie'nin arkadaşı şehir dışında olduğundan, onlarda kalmamı rica etmişti ama neyse ki Jungkook bugün gece yarısına kadar eve dönmüş olurdu.

Aslında herşey çok iyi gidiyordu Jennie'nin telefonda ağladığını duyana kadar, neden ağladığını öğrenmek için onların evine doğru yola çıktım, evlerine ulaşıp kapıyı çaldığımda bana hala ağlamaya devam ederken açmıştı kapıyı. "Jennie ne oldu? Neden ağlıyorsun?" Diye sordum.

"Oppa Jungkook kaza geçirmiş" ağlayarak yanıtladı beni. O an albimde bir acı hissettim söylediği şeyle ama şuan kendimi topatlamam gerekiyordu. Nasıl olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu, yine de önümde ağlayan kıza destek olmak için kendime gelmeliydim.

"O hangi hastanede?" Yanına gitmemiz lazımdı, Jennie'nin ağladığı için ne yapması gerektiğini bilmediği açıktı, bu yüzden yapılması gerekeni ben yapmalıydım.

"Şehir hastanesi" peki o zaman oraya giderdik bizde.

"Tamam Jennie öncelikle sakin ol, şimdi hastaneye gitmeliyiz. Lütfen Jungkook için gidip birkaç kıyafet getir orada kalmak zorunda olabilir" dedim, Jungkook'a bir şey olmasından çok korktuğum halde sakin bir şekilde konuşmaya çalıştım. Onaylarcasına başını salladı ve yukarı çıktı,bese o sırada evin arajına doğru ilerledim, arabalardan birini almalıydım çünkü kendi arabamla gelmemiştim. Bu işi de hallettiğim zaman arabayı  garajın dışına doğru sürdüm. Kısa süre sonra Jennie elinde bir çantayla aşağı inip arabanın içine girdiğinde yola çıkmıştık.

"Oppa o iyi olacak mı?" Sesi o kadar masumdu ki ağlamaktan hiç hali kalmamıştı ben de en az onun kadar merak ediyordum, ama ona bunu göstermemeliydim.

"Evet Jennie o iyi olacak endişelenme" dedim ona güven verici bir gülümseme sunarak.

Daha sonra hastaneye geldiğimiz zaman hemen arabadan indik. Hastaneler ilaç kokuları kabul edilmeyen ölümler acı haykırışlar İnsanların en çok korktuğu ama muhtaç olduğu zamanın akmadığı o koridorlar, şimdi oradaydık en korktuğumuz ama buhtaç olduğumuz o yerde.

İçeri girip danışmda ki görevliye Jungkook'u sormuş, o ise bizi acile doğru götürüp önümüzde durmuştu.

"Lütfen doktorun çıkmasını bekleyin" dedi hemşire gitmeye hazırlanırken.

"Ciddi bir kaza mı?" Kendimi tutamamıştım ama neyle karşılaşacağımızı bilmem gerekiyordu.

"Henüz bilmiyorum. Doktor dışarı çıkınca sizi bilgilendirecek" diye yanıtladı hemşire.

Zaman geçmek bilmiyordu, hani bir dakika bir yıl gibi derler ya sanki öyleydi tam olarak. Neredeyse bir saat bekleyişin ardından Jennie hâlâ ağlıyordu. "Jennie, ağlama lütfen o iyi olacak" dedim kendi dediğime ben bile inanmazken.

"Evet oppa o iyi olacak" dedi daha iyi bir ifadeyle. Jungkook güçlüydü. Ona hiçbir şey olmazdı, bizi bırakmazdı değil mi? Böyle düşündüğünüzü görse kızardı kesin.

Büyük bir bekleyişten sonra acil kapısından bir doktor çıktı." Jungkook nasıl doktor?" Diye sordum. Bekleyecek ya da sabredecek halim yok.

"Şu anda stabil durumda, ilk geldiğinde durumu biraz ciddiydi, bu yüzden onun iyleştiğine tam emin olmamız için burada en az bir hafta kalması gerekiyor."

"Onu görebilir miyiz?" Onu kendim de görmek istiyordum artık.

"Evet görebilirsiniz ama lütfen onu çok yormayın, o hala zayıf" dediğinde ikimizde onaylarcasına başımızı salladık.

Daha sonra ben ve Jennie, Jungkook'un çıkardıkları odaya doğru gittik. Odaya girdiğimizde bizi görünce gülümsemişti. "Oppa çok endişelendik" dedi Jennie ağlayarak.

"Şimdi iyiyim Jennie ağlama lütfen" Jungkook, Jennie'ye ne derse desin ağlamayı kesmemişti bunu gören Jungkook'un da gözleri dolmaya başlamıştı.

"Oppa, seni kaybettiğimi sanıyordum" Jennie ağlamalarının arasından konuşmaya çalışıyordu.

"Ben seni asla bırakmam Jennie" Jungkook başını okşayıp sakince konuşarak onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Bense sadece onların bu tatlı hâline bakarak gülümseyordum.

Jennie için bol ağlamalı Jungkook için onu sakinleştirmeye çalışmayı denemeli yaklaşık bir saatin ardından Jennie sonunda yorgunluktan koltukta uyuya kalmıştı, sanırım bu onun saatler sonra sustuğu ilk andı.

_____

Yazar bakış açısı

"Şimdi nasılsın?"  Dedi Jimin Jungkook'un yatağının yanına okururken.

"İyiyim ama yalan yok kaza zamanı ben de bugün öleceğimi hisset-"

"Bunu söyleme." Dudaklarına parmaklarını bastırarak onu susturdu Jimin.

"Senin için endişelendim" demişti utanmaya başlayarak.

" Peki, ama korkma ben güçlü bir adamım" gülümseyordu. Davranışına genç olanda gülümsemişti.

"Doktor bir hafta sonra eve gidebilirsin dedi."

"Hmm bu durumda beni hergün ziyaret etmelisiniz" dedi Jungkook  somurtuyormuş gibi yaparak.

"Bu hiç sorun değil" değildi onu iyi görmek yeterdi ona.

"Jimin gerçekten Jennie ile ilgilendiğin için teşekkür ederim" gülümsedi Jimin sadece ve başını önemli değil anlamında salladı.

"Ben... gerçekten çok korktum Jungkook" utanmanın yanısıra kızarmaya da başlamıştı artık.

Jungkook Jimin'in gözlerinin içine baktı ona yakınlaşmaya başlarken o zaman durmuş gibiydi, bu yakınlaşmaya Jimin de karşılık vermişti. Birkaç saniye birbirlerine baktıktan sonra yavaşça öpmütü Jungkook genç olanı. Jimin, Jungkook'un bu yaptığına şaşırmıştı ama ona karşılık vermek için hiç zaman kaybetmemişti. Bu narin ve kısa öpücükten  sonra birbirlerine bakmaya devam ettiler. "Jimin seni seviyorum."

Anın güzelliğiyle uzun zamandır söylemek isteyip söyleyemediğini söylemişti, ama bu söylediği Jimin'in hemen geri çekilip bir şekilde odanın dışına kaçmasını sağlamıştı.

_______

Ben geldim hiç kontrol etmedim bölümü bölümü geç attım çünkü çizim yapmaya dalmışım fjfjfmdmmf uzun zamandır istediğim kalemleri alamıyordum sonunda alınca kaptırdım kendimi