Just Be Happy~ Bang Chan

11|peace

Son bölümlere doğru daha az vote ve okunma var. Üzülüyom😞

》》》》》》》》》》

                     Bang Chan

On beş yaşındayken bir araba kazası geçirdim. O zamanlar Avusturalya'da yaşıyorduk. Annem ikinci minik kardeşime hamileydi. Altı aylıktı. Annem artık işinden izin almış ve evde kalmaya başlamıştı.

Babam o zamanlar yurt dışında yirmi kişilik bir ekiple iş seyahatindeydi. Annemi ve Se Ra'yı bana emanet etmişti. Ben de onu yüz üstü bırakmayacağıma söz vermiştim.

Doğuma yaklaştıkça annemin ağrı ve sancıları artıyordu tabii. Bu da beni endişelendiriyordu. Ne kadar gülümsese de çok acı çekiyora benziyordu. Se Ra'ya hamileyken böyle değildi. Bir şeylerin ters gitmesinden endişeleniyordum.

Okula giderken hep huzursuzdum. Çünkü evde annem tek kalmak zorunda okuyordu. Başka bir akrabamız ya da güvenebilceğimiz birisi de yoktu.

Bir sabah annemi evde tek bırakmamak için öğretmenimizin bugün okula gelmeyeceğini, bu yüzden de okula gitmeme gerek olmadığını söylemiştim. Tek yapmam gereken Se Ra'yı kendi okuluna bırakmaktı. Hemen geri dönebilmek için hızlı hızlı onu okuluna bırakmış ve koşarak eve geri dönmüştüm. Çok huzursuzlanıyordum.

Korktuğum başıma gelmişti. Geri döndüğümde annemi salonun ortasında yığılmış bir şekilde buldum. Endişeyle yanına gittim ve ona seslendim fakat cevap yoktu. Aklıma en sonunda ambulansı aramak geldi. Aksi gibi annemin telefonunun şarjı yoktu, ev telefonu ise çalışmıyordu!

Camdan dışarı baktığımda arabamızı gördüm. Annemi hastaneye kadar kendim götürebilirim diye düşündüm. Zor zahmet onu arabaya bindirdim ve sürücü koltuğuna yerleştim.

Annem kendine gelir gibi oluyordu. "Merak etme anne, seni hastaneye yetiştireceğim."dedim kararlıca. Ardından gaza basıp ilerlemeye başladım.

Babam bana daha önce birkaç kez araba kullanmayı göstermişti. Güvenli bir yerde de denemiştim. O yüzden rahatça sürebiliyordum.

Aceleyle sürerken kavşakta gelen arabalara çok dikkat edemedim ve büyük bir hızla arabamıza bir şeyin çarptığını hissettim. Savrulduk.

Ondan sonra hissettiğim büyük bir acıdan başkası değildi. Tek hatirladığım etrafta uğultulu çıkan seslerin arasında gözlerimi aralayıp baktığımda gördüğüm annemin kanla kaplı yüzüydü...

O gün annem ve karnında ki küçük kardeşim öldü. Ben de ağır yaralanmıştım. İki buçuk ay yoğun bakımda kalmıştım. Babam kahrolmuştu.

Bir ay sonra eve geri dönebilmiştim. Ev çok sessizdi. Babamın yüzüne bakamıyordum. Benim yüzümden annem ölmüştü. Benim dikkatsizliğim yüzünden...

Ne zaman gözümü kapatsam Annemin o kanlı yüzü gözlerimin önüne geliyordu. Bu yüzden asla uyuyamıyordum. Psikolojik destek alsam bile bir işe yaramıyordu.

Bir yıl sonra babamın asıl memleketi olan Kore'ye geldik. Avusturalya'da geçinememiştik. İlk başta Songnae-dong'ta, dedemlerin eski evinde kalıyorduk. Orada okula başlamıştık.

Hyunjin ile de ilk orada tanışmıştım. Sınıf arkadaşımdı. Onunla çok iyi anlaşıyorduk. Benim iyileşmem de oldukça yardımcı olmuştu. Sadece yine uyku sorunları yaşıyordum.

Babam bir dükkân açmıştı ve onu işletiyordu. Se Ra ise hiçbir şey olmamış gibi neşeliydi. Onlar böyleyken daha fazla somurtmamın bir anlamı olmayacağını düşündüm ve hayatıma devam etmem gerektiğini her an kendime hatırlattım. Annem de böyle olmamı istemezdi, değil mi?