Αγάπη πίσω στον χρόνο

Κεφάλαιο 12

20 Απριλίου 1820

Οι βδομάδες έχουν περάσει, όπως και η Μεγάλη εβδομάδα του Πάσχα. Το χωριό γιόρτασε την εβδομάδα παραδοσιακά στην εκκλησία και μαζί με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Τα λόγια του παπά και ο Λόγος του Θεού έμειναν στις καρδιές των κατοίκων, καθώς σε καιρό τουρκοκρατίας η θρησκεία είναι αυτό που τους κρατάει ενωμένους και τους δίνει την ελπίδα ότι μια μέρα θα ελευθερωθούν και θα γιορτάζουν χωρίς φόβο. Ευγνωμονούν πάντα τέτοιες μέρες τον Θεό που το χωριό τους δεν δέχεται τόσο έντονα την παρουσία των Τούρκων, αλλά ελπίζουν για την απελευθέρωση του έθνους.

Όλα είναι ήρεμα και μέρα Μεγάλης Κυριακής, οι οικογένειες συγκεντρώνονται γύρω από το τραπέζι για να φάνε μαζί ένα γιορτινό γεύμα με την χαρά της ανάστασης του Ιησού Χριστού. Τα βαμμένα κόκκινα αυγά έχουν έρθει στην τελική τους στιγμή για να ακουστεί το:

«Χριστός Ανέστη!», «Αληθώς Ανέστη!»

Και να καθοριστεί ο νικητής του τσουγκρίσματος. Στο σπίτι του κυρ-Γιώργη όλοι είναι χαρούμενοι και εύχονται ο ένας στον άλλον. Στο τσούγκρισμα των αυγών οι νικητές ήταν ο Μάριος και η κυρά-Μαριάννα. Δεν έσπασαν τα αυγά τους άρα και οι δύο κέρδισαν, ενώ η Σάρα έχασε από τον Πέτρο, ο οποίος αμέσως μετά έχασε από τον Μάριο. Η ατμόσφαιρα ήταν χαρμόσυνη και φαινόταν ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τους χαλάσει την διάθεση.

Όμως, όλα τα ωραία έχουν και ένα τέλος. Προς μεγάλη και δυσάρεστη έκπληξη του χωριού, ξαφνικά ακούγονται πυροβολισμοί και οπλές αλόγων. Οι κάτοικοι βγαίνουν έξω από τα σπίτια τους διστακτικά για να αντικρίσουν πέντε Τούρκος ιππείς να κρατάνε καραμπίνες. Πίσω από αυτούς δύο δεμένους άντρες προφανώς εξαντλημένους από το περπάτημα. Οι άντρες του χωριού λένε στις γυναίκες να μπουν μέσα, όπως και στα παιδιά. Αυτή η απρόσμενη εμφάνιση των Τούρκων δεν θα ήταν καλός οιωνός.

Αυτός που φαινόταν να ήταν ο αρχηγός της ομάδας απευθύνθηκε στους κατοίκους στην ελληνική γλώσσα με τραχιά, δυνατή φωνή:

«Χωρικοί ακούστε! Αυτοί οι δύο νέοι έξω από τα Γιάννενα βρέθηκαν να μας στήνουν ενέδρα. Αρχικά τρεις ήταν. Ο ένας ξέφυγε. Ίσως εδώ βρίσκεται. Ίσως όχι. Μια φορά στα Γιάννενα δεν είναι. Όποιος γνωρίζει τίποτα, πρέπει να μιλήσει. Αλλιώς... »

«ΜΠΑΜ»

«ΑΑΑΑααα»

«Αυτό θα γίνει!»

Τελειώνοντας την πρότασή του έκανε νόημα στους συντρόφους του και κατευθύνθηκαν προς τον ανεμόμυλο. Εν τω μεταξύ οι δύο ήχοι ήταν ένας πυροβολισμός και η κραυγή ενός άντρα που πυροβολήθηκε κάτω από τον θώρακα. Όλοι είχαν μείνει παγωμένοι. Οι γυναίκες μόλις που κατάφεραν να κρατήσουν τους εαυτούς τους από το να ουρλιάξουν από την τρομάρα και να καλύψουν ταυτόχρονα τα μάτια των παιδιών. Οι άντρες πρόφτασαν να βοηθήσουν τον πυροβολημένο άντρα. Η Σάρα δεν πίστευε στα μάτια και στα αφτιά της. Μέχρι στιγμής νόμιζε ότι όλα ήταν ρόδινα και ωραία σε ένα μικρό χωριό έξω από τα Γιάννενα. Όμως, όλα αυτά διαγράφτηκαν από το μυαλό της όταν είδε τους δεμένους άντρες και τον πυροβολημένο συγχωριανό.