[Zawgyi]
အိမ္ျပန္လမ္းတစ္လမ္းလံုး က်န္႔က်န္႔က စကားလည္းတစ္ခြန္းျပန္မေျပာ ဝမ္ေလးကိုလည္း တစ္ခ်က္မွမျကည့္တာေျကာင့္ ရိေပၚ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိ
"အဟမ္းးဝမ္ေလးးဘာစားခ်င္လဲ ပါးပါးတို႔တစ္ခုခုစားမလား"
".."
မွန္ထဲကျပန္ျကည့္ေတာ့ ဝမ္ေလးကေခါင္းခါျပတယ္
"က်န္႔က်န္႔ေရာ..."
"မစားခ်င္ဘူး "
..
ရာသီဥတုကပံုမွန္မဟုတ္တာေျကာင့္ ရိေပၚ အိမ္ကိုသာျမန္ျမန္ေမာင္းခဲ့ရသည္
"ဂ်ိမ္းးး"
"ဝမ္ေလး...ပါးပါးေလး ကိုစိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ ဝမ္ေလးကိုခ်စ္လို႔ဆူတာပါ.."
"စိတ္မဆိုးပါဘူး ဟင့္..."
"လာ တစ္ခုခုစားရေအာင္ေနာ္ ဗိုက္ဆာျပီမလား"
"ပါးပါးေလးကိုသြားမေခ်ာ့ဘူးလား"
"အင္းးျပီးမွ ခနျကာတဲ့အခါ ပါးပါးေလးက စိတ္ဆိုးေျပသြားလိမ့္မယ္ ဟုတ္ျပီလား စားရေအာင္"
"ဟုတ္.."
"လက္ေမာင္းကနာနာျဖစ္ေသးလား ပါးပါးကိုျပပါအံုး"
"မနာေတာ့ဘူး"
"ပါးပါးေျပာသားပဲမနာပါဘူးဆို ဒီေန႔ေဆးထိုးထားတာမလို႔ ပါးပါးက စာမလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘူး လူစီေလးနဲ႔ေဆာ့မယ္မလား"
"တကယ္လား..ေဆာ့မယ္..."
"ဒါကုန္ေအာင္စား စားျပီးရင္ ဦးဦးေပတလူးကို လိုက္ပို႔ခိုင္းေပးမယ္ ဟုတ္ျပီလား"
"ဟုတ္.."
..
ဝမ္ေလးတို႔ထြက္သြားေတာ့မွ ရိေပၚ အေပၚတက္လာခဲ့တယ္
"က်န္႔က်န္႔.."
".."
"ေန႔လည္က ကေလးကို ဘာလို႔ ေအာ္ရတာလဲ
ကေလးဘယ္ေလာက္ေျကာက္ေနမလဲ မသိလို႔လား"
"ဟင့္...ဟင့္.."
ျပတင္းေပါက္ကိုမ်က္နွာမူျပီး ထိုင္ေနတာေျကာင့္
ကုတင္ေပၚကေနေျပာေနတုန္း ပခံုးေလးေတြတုန္ကာ တစ္ရွံု႕ရွံု႕ရွိုက္ေနတယ္
YOU ARE READING
Room No.622 (Completed)(Season 1+2)
同人小說"ဝမ္ေကာေကာ က်န္႔က်န္႔ကို က်ိတ္ျကိုက္ေနတာလား.." "မဟုတ္ဘူးးးးးးမင္းကို ခ်စ္တာ.....သိျပီလားးးငတံုးေလးးး"
