"...sivri kelimelerini yüreğime,
saplasan bile sessiz kalırım.
çünkü görmüyor musun?
dilim yaralı,
ama senin iğne ipliğin dudaklarımı hedef aldı."
Tüm dünyanın tanıdığı, henüz 20 yaşında bir kız.
Savaşı kendisiyle,
Geçmişiyle,
Ailesiyle.
Terk edi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
1. BÖLÜM: "MEZARIMA ÇİÇEKLER BIRAKMA."
Billie Eilish, Lovely
"Kimse görmedi. Görmek istemedi. Gelmedi, Kanattı ve bir daha hiç dönmedi.
Ruhum şimdi çok yaralı, Ama anlayacaksın. Bıçak kemiğe dayalı, Belki yarın, eğer şanslıysam, mezarıma çiçekler bırakacaksın."
Alkış ve çığlıkların arasında sahne arkasına giderken bir yandan kulak içi kulaklığımı çıkarıyor, diğer yandan da bayılacak gibi olduğumu kimseye çaktırmamaya çalışıyordum. Halbuki yalnızca üç şarkı söylemek için çıktığım sahnede, son şarkımı kucağımda gitarımla bir taburede oturarak söylememe rağmen gözlerim kararıyordu. Parmak uçlarımdaki uyuşmayı ve minimum hareket etmeme rağmen spor salonunda saatlerce çalışmışım gibi ter döktüğümü hissediyordum. Her şey o kadar bulanıktı ki, bunların tam olarak doğru olup olmadığından emin bile değildim.
Emin olduğum tek şey, dört ay önce yaşanan skandaldan sonra ortaya çıktığım ilk sahnenin sorunsuz geçmek zorunda olduğuydu.
Yeni bir şarkım vardı. Geçen hafta çıkmıştı ve çıktığı günden beri ilk sıradaydı. İnsanlar sevmişti. Onca şeye rağmen konser alanı ağzına kadar doluydu. Hakkımda söylenilen onca söze, çıkan habere rağmen hâlâ birilerinin beni seviyor olduğunun kanıtıydı belki de bu; ama ben bugün bunu hissetmeye çok uzaktım.
"Muazzamdın! Sesini uzun zamandır bu kadar güçlü duymamıştım!" diyerek kollarını bana dolayan Anıl'a gülümsemeye çalıştım. Merdivenden indiğim gibi yakalamıştı beni. Yakalamasa düşeceğime emindim. Titriyordum ama onlar heyecandan zannediyorlardı. Beni sıkıca kucaklarken kulağına, "Terledim, bırak beni," diye mırıldandım ve bunu söylerken onu kırmamak, ona bir şey çaktırmamak için gülmeye çalıştım. Aslında olay bu değildi. Olay, beni biraz daha güçlü kucaklasa kemiklerimin kırılacak olmasından korkmamdı.
Ya da onun, sayıldığını hissetmesinden...
"Tamam, tamam," dedi ellerini üstümden çekerek. Hayranların gürültüsünü arkamda bırakıp bambaşka bir gürültüye benimle birlikte ilerlemeye başladı. "Şu üstündeki hırkayla tabi terlersin, dışarının kaç derece olduğundan haberin var mı?" Alınmadığını bunu sorarken gülmesinden anlamıştım ve bunun için minnettardım. Sadece onun görebileceği bir şekilde orta parmağımı gösterdiğimde, "Terbiyesiz..." diyerek kınayan bakışlar attı bana ama hâlâ gülümsüyordu. Keyfi yerinde görünüyordu, elbette olurdu. Uzun zaman sonraki ilk performansımda çuvallamamıştım. Henüz...
