"...sivri kelimelerini yüreğime,
saplasan bile sessiz kalırım.
çünkü görmüyor musun?
dilim yaralı,
ama senin iğne ipliğin dudaklarımı hedef aldı."
Tüm dünyanın tanıdığı, henüz 20 yaşında bir kız.
Savaşı kendisiyle,
Geçmişiyle,
Ailesiyle.
Terk edi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Bomboş bir tarladayız, sadece bir kuyu var. İçine düşmüşüm o kuyunun, beni arıyorlar. Ama onlar o bomboş tarlada kuyu dışında her yere bakıyorlar."
Sheldon Riley, Insane Çağan Şengül, Canım Yanıyor
Temmuz, 2019 Yazlık.
Bir önemin yokmuş gibi hissediyorsan belki de basittir işte; bir önemin yokmuş gibi hissettiriyorlardır.
Ve belki de bir önemin yoktur.
Belkilere sığdırdığın her şey ufacık umut kırıntılarındır aslında, gerçek olup olmamalarına tutunduğun. Ama bu, o hayat değil. Hayat, çizgi filmlerde görerek büyüdüğün o hayat değil. İçindeki dünyalara dahil olmak istediğin o kitapların hayatı değil. Bu hayat gerçek ve eğer biri düşürdüyse o şüphe kırıntısını yüreğine; önemsiz gibi hissettirdiyse sana kendini, belkisi kalmamıştır bu işin.
Önemin yok işte.
"Dinliyor musun sen beni?" Önemin yok işte.
"Petunya!" Bolat'ın ismimi güçlü bir şekilde seslenişiyle geldim kendime. Ya da en azından bir kısmımı kurtarabildim o kaos dolu zihnimden. Geri kalanlar ona bakıp, onu dinlerken bile içten içe savaşa devam ediyordu çünkü. "Bir şey mi söyledin? Dalmışım..."
Şüpheyle taradı gözleri suratımı. "Farkındayım," dedi. "Ne oldu? İki dakikalık bir telefon konuşmasında da moralini bozacak bir şey söylemiş olamazlar ya." Bunu onun iyimserliğine değil, anne ve babamın hâlâ ne kadar acımasız olduğundan habersiz oluşuna yordum. "Onları benim gibi tanımıyorsun," diye geveledim ağzımın içinde ve emniyet kemerimi söktüm.
Marketten kovulduğumuz günün akşamıydı. Dakikalar önce durdurmuştum sahilin otoparkında arabayı. Onların ısrarlarıyla, zorla gelmiş gibi davransam da isteyerek gelmiştim. En azından yoldayken, telefonum çalmadan ve ben onu cevaplamadan önce hâlâ istekliydim. Şimdiyse en ufak bir yaşam arzusunun kırıntısını bile hissetmiyordum içimde.
"Ne söylediler yine?"
"Anlatarak keyfini kaçırmak istemiyorum." Anahtarı kontaktan çektim ve arabanın kapısını açtım ama o çoktan çekmişti bile beni kolumdan. "Keyfim kaçtı bile ve anlatmazsan daha çok kaçacak."
"Bolat, dinlemek istemezsin, gerçekten."
"Sana bok gibi hissettiren aileni mi? Emin ol, isterim. Ne kadar bencilce olursa olsun bu leş, koca dünyada yalnız olmadığımı bilmek bir nebze de olsa iyi hissettiriyor çünkü."
