"...sivri kelimelerini yüreğime,
saplasan bile sessiz kalırım.
çünkü görmüyor musun?
dilim yaralı,
ama senin iğne ipliğin dudaklarımı hedef aldı."
Tüm dünyanın tanıdığı, henüz 20 yaşında bir kız.
Savaşı kendisiyle,
Geçmişiyle,
Ailesiyle.
Terk edi...
Yokluğunun açtığı yarayı varlığınla kapatamazsın. Denemene bile izin vermeyeceğim, dedim ona bir gün.
Şimdi varlığının açtığı yara için bile ona ihtiyaç duyuyorum.
Hayatım boyunca hep birilerine ihtiyaç duydum zaten.
Böyle mi doğdum yoksa başta ailem olmak üzere doğduğum çevre mi beni bu hâle getirdi? Genetiğime böyle mi kodlandı bu güçsüzlük? Yetersizlik? Başarısızlık? Şimdilerde, özellikle de ekranlarda başarılı görünmek çok kolay. Bir illüzyondan ibaret her şey.
Akla takılan bir melodi yetersiz her sözü bastırır çünkü. Doğru bir makyaj yüzdeki kusurları kapatır. Makyajın yapamadığını ışık yapar. Işığın yeterli gelmediği yerde filtreler girer devreye... Eksiğine yama yapmak, kendini olmadığın biri gibi gösterip pazarlamak çok kolay.
Güzelliğimden bahsediyorlar, fiziğimden... Kaç kilo verdiğimi de biliyorlar mı? O kiloları vermek için kendime neler yaptığımı görseler yine de zayıflayınca çok güzel olduğumu söylerler mi?
Evet, tanınıyorum, çok dinleniyorum, çok büyük paralar kazanıyorum... Ama o paralar boğazımdan sıcak bir ev yemeği geçirmiyor. Yattığım her yatak için en kalitelisi, en rahatı olduğunu söylüyorlar... Ben ağrılarımdan uyuyamıyorum. Bunu yaratan bütün o göz yanıltmacalarını bilmeme rağmen yine de kendime başarılı diyebilir miyim? Ben diyemiyorum. Yaptığım en iyi şeyde bile yeterince iyi olmadığımı biliyorum. Hastayım. Kendimi hasta ettim ve iyileşemiyorum. Arkadaşlarıma karşı, onların bana olduğu kadar iyi değilim. İçten veremediğim her desteğin üstünü maddiyatla kapatmaya çalışıyorum.
Yetersiz olduğumu gördüklerinde beni bırakacak olmaları değil korkum. Yetersiz olduğumu görmeleri. O kişi olmak istemiyorum.
Yapmayı becerebildiğim birkaç konuda da yetersiz olmayı kaldıramam. Bu yüzden gizliyorum aslında olduğum kişiyi. Hep daha iyisi gibi davranıyorum. Daha güçlüsü, daha özgüvenlisi, umursamazı... Onu umursamıyor mesajını vererek geçirdim bütün günümü. Adını anmadım ağzıma. Ama akşam olup da yalnız kaldığımda hesabında geçirdim saatlerimi. Adı geçen her haberi tekrar tekrar okudum.
Onu kaybettiğimi söyledim kendime yıllardır. Hatta beni kaybettiğini, bir daha asla elde edemeyeceğini, bir daha asla bir araya gelemeyeceğimizi... Ama onu kaybetmiş olmayı yıllar sonra ilk defa şimdi hissediyorum, iliklerime kadar. Ve bu onun bana oynadığı bir oyunsa bile eğer, tebrik ediyorum onu. Çünkü kazanıyor.
