Geçmiş; yazılmayı bekleyen bir romanın ilk cümlelerini kulağıma fısıldadığında kurtarıcım olan adamın rahesinde ağzımdan akan kan vardı.
''Seni bulduğum gün kollarıma almasaydım, bunca kan durmazdı,'' dedi, sesi çığ düşüren dağların aşınmaz karları...
Oy ve yorumlarınız motive kaynağım. Kendinizi ne kadar çok gösterirseniz, o kadar çok yazma hevesim artıyor. Lütfen oy ve satır arası yorumlarınızı eksik olmasın!
İyi okumalar, güzellerim! 🖤
Editler için Eris'e ve Ebrar'a çok teşekkür ederim!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Önemli: Bölümdeki bazı sahneler gerçeğe uygun, araştırılarak yazılmıştır ama buna rağmen bir hatam varsa affola.)
Riley Pearce, Brave
Antimatter, Epitaph
2. Kan Taneleri
Parçalanmak.
Bir umut kırılıp bin bir parçaya ayrılırsa, her bir parçası diğer hayatlara karışır.
Eğer parçalanmanıza sebep olan şey sizden alınan umut ise ardında bırakılan acı kırıntıları toplamaya çalışırsınız.
Umut.
Yarım kalmış acıların devamı; acıya giden yolun başlangıcında, karşımıza çıkan ilk sözcüktür.
Umut, benim için gökyüzüne baktığımda derin bir nefes alabilmekti. Özgürlük ise umudu kaybetmekti. Çünkü bilirsiniz; yaşama dair bütün umudunu kaybeden bir insan özgürlüğü kazanmış demektir.
