ဆေးရုံပြတင်းပေါက်မှ အပြင်လောကကြီးအားဆွေး
ငေးရင်းထိုင်ကြည့်နေမိသည် ။ဆေးရုံဝတ်စုံလေး
များဝတ်ထားသော ကလေးငယ်အချို့က မိဘဖြစ်သူ
တို့နှင့်ကစားလို့ကစား...။တချို့ကျတော့ဖြင့်
Wheelchair ပေါ်မှာထိုင်နေသူတို့လဲရှိလျက် ။
မေပယ်ရွက်နီနီတို့နှင့်အပြိုင် လှပတင့်တယ်နေ
သော ပတ်ဝန်းကျင် မှာကြည့်ရှုရသူ ဂျီမင်းအတွက်
တော့ တစ်ခဏမျှ စိတ်အေးငြိမ်းစေရသည် ။
"အဟမ်း..ဟျောင်းသက်သာသွားပီလား"
ရုတ်တရက်အနောက်ထံပါးမှရောက်လာသော
စကားသံသည် သူချစ်ရပါသောလူသားလေး
ထံမှဆိုတာတော့ ဂျီမင်းအတပ်သိသဖြင့် လှည့်
မကြည့်ဘဲ ပြန်ဖြေမိသည် ။
"အင်း.."
"ဘာဖြစ်လို့ ကျွန်တော့်ကိုမပြောပြတာလဲ"
"ခဏနေသက်သာသွားမယ်ထင်လ်ို့"
"ခင်ဗျား ဦးနှောက်မရှိဘူးလား..ဒီဒဏ်ရာက
ခဏနဲ့သက်သာမယ့်အရာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ"
ခင်ဗျားနဲ့ ဟျောင်းဆိုတဲ့အခေါ်အဝေါ်နှစ်ခုကြား
မှ မငြိမ်မသက်ဖြစ်နေတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့် ဂျီမင်း
သဘောကျစွာတစ်ချက်ပြုံးရင်း ဂျောင်ကုထံသို့
လှည့်လာလိုက်သည် ။
"ဟုတ်တယ်...ကိုယ်ဦးနှောက်မရှိဘူး..
ကိုယ်ကငတုံးလေ"
"ကျစ်....အဲ့လိုပြောချင်တာမဟုတ်ဘူးဆိုတာသိမှာ
ပါ"
"မသိဘူး ဂျောင်ကု..ကိုယ်ကတကယ့်ကိုတုံးအတဲ့သူ"
ဂျီမင်းအားစကားပြန်မပြောမိဘဲ တစ်ဖက်သို့လှည့်ကာ
ဂျောင်ကုသက်ပြင်းချလိုက်မိသည် ။ဒီလူတော်တော်
ပြောရဆိုရလက်ပေါက် ကပ်ပါလားလို့သာ အသံတိတ်
ကောက်ချက်ချလိုက်မိခြင်း..။လူနာတစ်ယောက်ဟု
မထင်ရအောင် မျက်နှာထက်တွင်အပြုံးတို့အားပန်
ဆင်ထားသူကြောင့် ဂျောင်ကုလဲမည်သို့မျှနား
မလည်နိုင်တော့ပေ ။
