Dancing in the Burning Sand (Isla Vagues Series #3) (COMPLETED)

Kabanata 38

Kabanata 38:
Nasty

I just let myself breathe again after the doctor remove the stitch on my wound. Kagat kagat ko ang labi dahil kahit nilagyan na ng anesthesia ay may nararamdaman pa rin akong kirot. I let her put a new and clean bandage.

Kahit na natanggal na ang tahi, kailangan pa rin lagyan ng ganoon para masigurado na mananatili iyong malinis at ligtas kung sakaling aksidente kong mabubunggo.

I can't help but to stare at my long scar. Hindi pa naman talaga siya peklat, sariwa pa lamang pero kahit ganoon pa lang naapektuhan na ako sa pagtitig roon.

Hindi ko maiwasang malungkot. I glance at Zaiden who's looking on how the Doctor put the bandage. Biglang nag-init ang pisngi ko sa kahihiyan.

I know I can't hide anything from him anymore. He has seen my whole body numerous times when we make love but I can't help but to feel conscious now that he's seeing a scar on my skin. Pakiramdam ko, dapat hindi niya iyon makita.

I suddenly feel insecure. I can't help it. This is Zaiden Tristian Riveron who's standing next to me! Nakakahiya na makikita niyang may peklat ang katawan ko!

"It's done Kally." ngumiti ang babaeng doctor sa akin matapos gawin iyon. I smiled back too. Agad nang binaba ang shirt na suot para takpan iyon. Napatingin sa akin si Zaiden.

"Thanks Doc." pasasalamat ni Zaiden sa doctor. Tumango iyon at nagpaalam na rin sa aming dalawa ni Zaiden para iwan na kami roon sa kwarto.

Ako naman ay dahan dahang tumayo. Sinuot ang slippers na nasa tabi lamang ng kama. We're here already on his home in Isla Vagues. Si Papa ay tulog pa panigurado sa kwarto niya ngayon.

"Kally!" saway pa ni Zaiden nang tumayo ako. I ignored him. Pumasok ako sa bathroom.

Akala siguro mahirap pa para sa akin ang maglakad! Kaunti na nga lang at gagaling na ang sugat ko!

I stop in the front of the mirror. Unti-unti kong inangat ang suot na shirt hanggang sa kalahati lamang ng tiyan. My bandage show up. I heard Zaiden footsteps. Nakita niya ako sa banyo at hindi man lang siya nag-aalinlangan na humakbang patungo sa akin kahit na nakita niyang dapat hindi siya pumasok.

Pero bakit pa ba ako mahihiya? He already saw everything on me.

Nakatingin lang ako sa repleksiyon ko. I am looking at my wound even I can't really see it because of the bandage. Zaiden place his self behind me. Marahan niyang hinawakan ang bewang ko. He put his hand on my waist lightly, like he's holding a very fragile glass. Kaunting diin ng hawak at mababasag.

"Does it hurt?" he ask. Concered is laced on hos voiced. Umiling ako sa kanya.

Lumamlam ang mga mata ko habang nakatingin roon sa sugat. Kaya nga ako pumunta sa banyo para hindi niya ako makita na ganito pero sumunod naman siya sa akin. I pursed my lips.

"You and your father will be safe here. I won't let anyone hurt you again" aniya at tinuko ang baba sa balikat ko. I can feel his breath now on my nape.

"I know. You won't let anyone hurt us." I said and he groaned.

"I wanna hug you so tight but I don't want to hurt you." he said. I sigh heavily on that. It's been two weeks now after the incident happened. Isang linggo mahigit na kaming nakabalik rito sa Isla Vagues.

Smelling the sultry ocean and letting the wind brush on my skin makes me feel that I am finally home. Habang binabagtas namin ang daan ay hindi ko maiwasang maalala iyong mga panahon na naglalakad lang ako sa patag na daan ng Isla Vagues, suot ag uniporme ng unibersidad na pinapasukan.