"Oyunculuk hakkında en sevdiğim şey özellikle güç meselesi yani zor olması. Bunu gayet iyi biliyorsunuz. Başka bir kişiliğe sahip olabilmek ve Karol olamamak, tamamen farklı biri olma meselesi. Ama şimdi çok güzel bir sığınak buldum. Müziği en iyi arkadaş yolu olarak buldum çünkü kendime, hayranlara ya da medyaya söylemediğim ama başıma gelen kişisel şeyler gibi kendimi ifade edemeyeceğim şeyleri gösterebiliyorum. Yüreğinizdeki ilk hoşlantı ya da çok aşık olduğunuzda bilmediğiniz ama gerçekten olan şeylere karşı müzikte olduğu gibi başıma gelenlerle ilgili şarkılar yazabilmek istiyorum."
"Şarkı söylemeyi hep sevmişimdir. Ailenin en çılgınıydım. Kamerayı ilk gördüğümde aşık oldum çünkü farklı karakterler olabileceğimi ve birçok kişiliğe sahip olabileceğimi biliyordum. Ben hiçbir şeyden utanmıyorum. Utangaçtan çok küstahım. Bana 'Sokakta bağır.' desen, yaparım."
"Çok normal bir çocukluğum olmadı. Bunu 6 yaşımdan beri yapıyorum. Okula gitmek, arkadaş edinmek için zamanım olmadı. Küçüklüğümden beri kamera karşısındayım. Tüm meslektaşlarım çok fazla deneyime sahip harika sanatçılardı. Çok küçük yaşlardan beri yetişkinlerin konuşmalarında olmayı seviyordum. Onları dinlemeyi, kendilerini ifade ettiklerini görmeyi çok seviyordum. Benim yaşımdaki koşan ve oynayan çocuklarla konuşurken 'Bu çocuğun nesi var? Normal değil.' derdim. Elbette anormal olan bendim."
"Oyunculuk dersine kabul edildiğim gün büyükannem öldü. Annem oyunculuk seçmelerini bilmiyordu. Büyükannemin beni yazdırdığını bilmiyordu. Anneme ne dediğimi hâlâ hatırlıyorum; 'Beni bu seçmelere büyükannem getirdi ve demek oluyor ki bu benim yolum."
